← Content: PreviousContent: Next →

Utinam dirigantur viæ meæ ad custodiendas justificationes tuas! [17]


su1724017pict

Back to top ↑
XVII.
Ps. CXIX. 5.
Och, dat myne wegen gericht wierden, om uwe
inzettingen te bewaren!

HEer, nu is alleen 't verlangen
Van myn ziel, dat Gy haer gangen
Stieren wilt langs deze baen.
Lei my door geen warrelpaden,
Dat geen doornen my beschaden;
'k Wil naer u recht toe, recht aen.
'k Zie van ver de reukeloozen
('t Zy ze dwazen zyn of boozen)
Tuimlen van de hoogten af.
Andren schynen neêr te zinken
En in 't water te verdrinken:
Maer ik leune op uwen staf.
'k Laet niet los van uwe banden,
Want Gy leidt aen beide uw handen,
Met voorzienigheit my voort.
Deze blinde, die daer wandelt,
Dunkt my dat voorzichtig handelt,
Zonder zien; hy volgt de koort,
Die den weg wyst. Blinde gangen,
Als Gy stiert, zyn myn verlangen.
Nooit kan ik onveilig gaen,
Als Gy, Jezus, zelf my leiden
En nooit van myn hant wilt scheiden,
Tot aen 't einde van de baen.


Psal. 118.
Utinam dirigantur viæ meæ ad custodiendas justificationes tuas!

Back to top ↑

Facsimile Images


Back to top ↑

Translations


Back to top ↑

Literature




    Back to top ↑

    Iconclass

    The human soul is standing in the centre of a labyrinth, on top of the hedge; she is holding a rope of which the other end is held by sacred love, standing on top of a tower; a blind man also walks on the hedge, following a guide dog

    Back to top ↑

    Comments

    commentary