Elegie, ofte Nacht-clachte
ELEGIE1, ofte
Nacht-clachte.
Dewyle dat de nacht op alderhande dieren
Verspreyt haer droevich cleedt, op velden en rivieren,
En dat de wilde zee vermindert haren stroom,
En dat de vveereldt gants leyt als in eenen droom:
Dewyle dat de locht wtsteeckt haer gouden ooghen,
Die haer uyt s’hemels sael al springende vertooghen2,
En dat de droeve maen haer broeders plaets bewaert
Die morghen wederom sal comen naer de aerd’:
Zoo dwael ick hier alleen daer my mijn sorghen draghen,
Om van u3 fel ghemoet en wreeden sin te claghen.
Ionckvrou ghy light
gherust4, en blaest uyt uwen mont
Dat Goddelick venijn5 dat my dus heeft ghewont,
In uwen eersten slaep van alle sorg’ ontbonden!
Niet denckend’ op6 mijn vier, niet denckend’ om mijn wonden
Niet denckend’ op den God die met zijn wreede cracht,
Heeft willen mijn gemoet doen staen in uvve macht.
Ick legg’ hier neer ghestort voor uwe doove deuren
Als of my inde nacht wat voordeel mocht ghebeuren:
Of datter hoope waer om dynen hertden sin
Te trecken nae mijn hert, te leyden nae de min.
De voghels die de locht met vleughelen doorsnyden
De visschen die de Zee met haren steert berijden
Die legghen nu in rust tot dat den dach comt aen:
Maer u dienaer alleen moet oock by nacht vergaen.
By nacht vergaet hy meest, ick neem u tot ghetuyghen,
Mijn tranen die ick stort, daer meed’ ick niet can buyghen,
Haer onbermhertich hert, mijn tranen die ick hier
Laet legghen als een pandt van dit ellendich vier.
Elck dinck heeft zijnen tijdt, naer dat7 de coude daghen
Zijn lang by ons gheweest, en d’onghetemde vlaghen
Van haghel en van sneeuw, en dat den grijsen baert
Des swinters voor een tijdt bedeckt heeft gants de aert.
Comt Zephyrus8 weer aen, en uyt sijn schoone Salen,
Laet sijn Silveren dauw op alle velden dalen:
En met den adem zoet die zijnen mont uyttspreedt
Neemt d’aerde wederom haer groen gheschildert cleet.
Het een gaet, t’ander comt de duysternis moet wijcken
Naer dat9 de rondeSon comt uyt zijn kamer strijcken10;
En toont zijn gulden toors. En als de Sou wech gaet
Dan compt de Maem weer om die in zijn plaetse staet.
Het heeft al zijn ghebeurt11: het comt al op zijn tijden:
Twe dinghen blyven vast: u vvreetheyt en mijn lijden.
Mijn lijden blijft altijt, en d’oorsaeck van mijn pijn
U onbevveeghlick hert moet sonder eynde zijn.
De oorsaeck daer van is: dat ick niet tvvee can minnen
Of drie op eenen dach; en spelen met mijn sinnen
Ghelijck een lichte pluym12, daerBoreas 13 op vvaeyt
Nu hier vliecht en nu daer; en keert sich ende draeyt
Naer het bevel des Wints: of als een schip ghespleeten
Int midden vande Zee, daert roer is afghesmeeten.
Maer blijft al even vast en onbevveechlijck aen,
En blijft alleen op dy, en niemant anders staen.
Ionckvrou dat is mijn schult: hierom sal ick gaen vaeren
Daer ghy niet meer om my u hert en sult besvvaren.
Ionckvrou vaert vvel, ick gae: ick gae daer ghy my sent
ionckvrou vaert vvel, ick gae: ick loope naer mijn ent,
Ionckvrou vaert vvel, ick gae, ick gae mijn leste ganghen.
Ionckvrou vaert vvel, ick gae, ick sal myn hert uytlanghen14
En werpen voor u deur, doet open uvven schoot,
En neemt daer in die siel van die ghy hebt ghedoot.
Laet my ten minsten toe, dat ick daer in mach leven,
En vvoonen naer myn doot: vvilt my de vveldaet gheven,
Dat ick de plaetse mach bevvaren van myn min
Die my ghevveyghert was: en blyven vast daer in.
Of Venus sal mijn siel in haeren gouden vvaghen
Veel hoogher als de Maen, en als de Sonne draghen,
En by de lichten schoon, die lichten die daer gaen
In s’Hemels schoon ghebouvv’ mijn arme siel doen staen.
Die sterren die ghy siet dat zijn die vvaerde sielen
DieVenus en haer kindt15 noch daghelijcx vernielen;
Dat hebben Minnaers oock ghevveest voor onsen tijt,
En leven nu om hoogh van alle sorgh bevrijt.
Zy staen in Venus huys, zy letten ende merken
Op ons verdriet en pijn, en uvve vvreede werken:
En draghen die vast aen by16Venus
end’ haer soon,
Die elck op zijnen tijt beschicken zijnen loon.
Int midden is een sael van onbekende bloemen,
Met bloemen opghebouvvt, die vvy niet connen noemen:
Hier isCupidoos stoel, die
spreect daer ende secht17,
Een yeder zijn misdaet een yeder naer zijn recht.
Daer neven is een perck, daer loopen tvvee Goddinnen
De droefheyt en de vreucht, de susters van het minnen,
Die garen18 in een cruyck ons tranen altemael,
En setten die ten toon int midden van de sael:
Ons suchten altemael die staen om hooch gheschreven
InVenus Tafelbouck19 tot t’eynde van ons leven:
Int midden is een schael, daer weeghtmen al ons quaet
En die meest heeft gheleen, die cryght den besten staet.
Daer sal ick boven aen die beste plaets be-erven,
Om dat ick ben ghevveest volstandich20 tot het sterven:
De eerste plaets is mijn. daer sal ick staen tot spijt
Van die u heeft behaecht en die my heeft benijt.21
Ionckvrou, vvel aen, ick gae, en laet u hier tot panden
Mijn tranen voor de deur, mijn bitter offerhanden:
En soo ick sterven moet denckt eens in uvven sin,
Oft ick de doot verdien om dat ick u bemin.
D.H.
Dewyle dat de nacht op alderhande dieren
Verspreyt haer droevich cleedt, op velden en rivieren,
En dat de wilde zee vermindert haren stroom,
En dat de vveereldt gants leyt als in eenen droom:
Dewyle dat de locht wtsteeckt haer gouden ooghen,
Die haer uyt s’hemels sael al springende vertooghen2,
En dat de droeve maen haer broeders plaets bewaert
Die morghen wederom sal comen naer de aerd’:
Zoo dwael ick hier alleen daer my mijn sorghen draghen,
Om van u3 fel ghemoet en wreeden sin te claghen.
Dat Goddelick venijn5 dat my dus heeft ghewont,
In uwen eersten slaep van alle sorg’ ontbonden!
Niet denckend’ op6 mijn vier, niet denckend’ om mijn wonden
Niet denckend’ op den God die met zijn wreede cracht,
Heeft willen mijn gemoet doen staen in uvve macht.
Ick legg’ hier neer ghestort voor uwe doove deuren
Als of my inde nacht wat voordeel mocht ghebeuren:
Of datter hoope waer om dynen hertden sin
Te trecken nae mijn hert, te leyden nae de min.
De voghels die de locht met vleughelen doorsnyden
De visschen die de Zee met haren steert berijden
Die legghen nu in rust tot dat den dach comt aen:
Maer u dienaer alleen moet oock by nacht vergaen.
By nacht vergaet hy meest, ick neem u tot ghetuyghen,
Mijn tranen die ick stort, daer meed’ ick niet can buyghen,
Haer onbermhertich hert, mijn tranen die ick hier
Laet legghen als een pandt van dit ellendich vier.
Elck dinck heeft zijnen tijdt, naer dat7 de coude daghen
Zijn lang by ons gheweest, en d’onghetemde vlaghen
Van haghel en van sneeuw, en dat den grijsen baert
Des swinters voor een tijdt bedeckt heeft gants de aert.
Comt Zephyrus8 weer aen, en uyt sijn schoone Salen,
Laet sijn Silveren dauw op alle velden dalen:
En met den adem zoet die zijnen mont uyttspreedt
Neemt d’aerde wederom haer groen gheschildert cleet.
Het een gaet, t’ander comt de duysternis moet wijcken
Naer dat9 de ronde
En toont zijn gulden toors. En als de Sou wech gaet
Dan compt de Maem weer om die in zijn plaetse staet.
Het heeft al zijn ghebeurt11: het comt al op zijn tijden:
Twe dinghen blyven vast: u vvreetheyt en mijn lijden.
Mijn lijden blijft altijt, en d’oorsaeck van mijn pijn
U onbevveeghlick hert moet sonder eynde zijn.
De oorsaeck daer van is: dat ick niet tvvee can minnen
Of drie op eenen dach; en spelen met mijn sinnen
Ghelijck een lichte pluym12, daer
Nu hier vliecht en nu daer; en keert sich ende draeyt
Naer het bevel des Wints: of als een schip ghespleeten
Int midden vande Zee, daert roer is afghesmeeten.
Maer blijft al even vast en onbevveechlijck aen,
En blijft alleen op dy, en niemant anders staen.
Ionckvrou dat is mijn schult: hierom sal ick gaen vaeren
Daer ghy niet meer om my u hert en sult besvvaren.
Ionckvrou vaert vvel, ick gae: ick gae daer ghy my sent
ionckvrou vaert vvel, ick gae: ick loope naer mijn ent,
Ionckvrou vaert vvel, ick gae, ick gae mijn leste ganghen.
Ionckvrou vaert vvel, ick gae, ick sal myn hert uytlanghen14
En werpen voor u deur, doet open uvven schoot,
En neemt daer in die siel van die ghy hebt ghedoot.
Laet my ten minsten toe, dat ick daer in mach leven,
En vvoonen naer myn doot: vvilt my de vveldaet gheven,
Dat ick de plaetse mach bevvaren van myn min
Die my ghevveyghert was: en blyven vast daer in.
Of Venus sal mijn siel in haeren gouden vvaghen
Veel hoogher als de Maen, en als de Sonne draghen,
En by de lichten schoon, die lichten die daer gaen
In s’Hemels schoon ghebouvv’ mijn arme siel doen staen.
Die sterren die ghy siet dat zijn die vvaerde sielen
Die
Dat hebben Minnaers oock ghevveest voor onsen tijt,
En leven nu om hoogh van alle sorgh bevrijt.
Zy staen in Venus huys, zy letten ende merken
Op ons verdriet en pijn, en uvve vvreede werken:
En draghen die vast aen by16
Die elck op zijnen tijt beschicken zijnen loon.
Int midden is een sael van onbekende bloemen,
Met bloemen opghebouvvt, die vvy niet connen noemen:
Hier is
Een yeder zijn misdaet een yeder naer zijn recht.
Daer neven is een perck, daer loopen tvvee Goddinnen
De droefheyt en de vreucht, de susters van het minnen,
Die garen18 in een cruyck ons tranen altemael,
En setten die ten toon int midden van de sael:
Ons suchten altemael die staen om hooch gheschreven
In
Int midden is een schael, daer weeghtmen al ons quaet
En die meest heeft gheleen, die cryght den besten staet.
Daer sal ick boven aen die beste plaets be-erven,
Om dat ick ben ghevveest volstandich20 tot het sterven:
De eerste plaets is mijn. daer sal ick staen tot spijt
Van die u heeft behaecht en die my heeft benijt.21
Ionckvrou, vvel aen, ick gae, en laet u hier tot panden
Mijn tranen voor de deur, mijn bitter offerhanden:
En soo ick sterven moet denckt eens in uvven sin,
Oft ick de doot verdien om dat ick u bemin.
D.H.
Translations
Elegie, of nachtelijke klacht |
Literature
Sources and parallels
References, across this site, to this page:
No references to this emblem or page found.Iconclass
Notes
Kort
gedicht met droevige of sentimentele inhoud, treurzang. Kan bijvoorbeeld
handelen over een gestorven geliefde
vertonen
uw
te slapen; ook in betekenis van
gestorven
gif
niet bekommerd om
nadat
Gepersonificeerde westenwind, en als zodanig geassocieerd met de lente
Nadat
strijcken, in betekenis van langs het oppervlak bewegen
Alles krijgt zijn beurt, alles op zijn tijd
veer
Gepersonificeerde noordewind
te voorschijn
halen
nl. Cupido
En berichten die voortdurend aan
spreekt duidelijk en deelt
mee
vergaren,
verzamelen
notitieboek
standvastig
Van degene die u heeft behaagd en die ik
heb benijd