[blanco]

Sy gheeft, datse niet en heeft.

Ghy slijpt ons, Roosemont, en maeckt ons liefdes pijlen,
De wet-steen is u gheest, u oogskens zijn de vijlen;
U hart en gaeter niet, daer ghy het onse drijft;
U gheest en neemt niet aen, dat ghy in d'onse schrijft:
U lieffelijck ghelaet dient ons tot wreede banden,
Ghy zijt soo cout, als ijs, nochtans doet ghy ons branden.
Wat wonders can mijn Lief! Sy maeckt my staegh, sy gheeft,
En datse niet en is, en datse niet en heeft.

II.52 ↓

[blanco]

II.53 ↓

Ghemeenlijck een verwaende geck,

Straft in een ander sijn ghebreck.
Al is de wet-steen plomp, en onbequaem tot snijden,
Soo wil hy even-wel aen 't mes gheen plompheyt lyden.
'Tghebreck, daer yemant selfs sich mede voelt besmet,
Is veel-tijts d'eerste stoff, daer hy sijn tant op wet.
Hoe wel weet menich mensch een yder 't sijn te gheven,
Die midd'ler-tijt niet eens let op sijn eyghen leven?
Maer, vrient, wat batet u, te maken yders staet,
Soo door u slecht beleyt, u huys verlooren gaet.

III.52 ↓

[blanco]

III.53 ↓

ROM. 2. 21.
Ghy die een ander leert, leert ghy u selven niet?

Den Wet-steen slijpt het mes, en leert de sweerden snyden;
En self soo blijftse plomp en bot van alle syden.
Broer Claes, ghy wert ghenoemt een leeraer int ghemeen,
Maer seker t'gaet met u, als met des slypers steen.
Wilt ghy dat uwe leer ghenomen wert ter harten,
Bevestichtse met doen, en laet u quade parten:
Want soo u daden niet en passen op u reên,
Wat ghy met spreken recht, stoot ghy, met doen, daer heen.

Back to top ↑