[blanco]

Die 't spel niet can, Die blijfter van.

Tis Venus warre-net, de web die ghy siet hanghen,
Daer menich dier in valt, maer niemant blijft ghevangen,
Als eenich cleyn ghespuys, dat moet noch cracht en heeft,
De sulcke zijnt alleen die Venus raech beweeft.
Een rustich hart can licht al dit ghespin verbreken,
Die hoogh is van ghemoet en blijft soo leegh niet steken.
Laet u in Venus net niet binden als een mug,
Off breeckter deur met cracht, of keert met cunst te rug.

II.80 ↓

[blanco]

II.81 ↓

Te wijde net, is staech ontset.

Wanneer de spin int ront spreyt uyt haer broose netten,
En gaet haer vliech-getou gansch wijt en breet uytsetten,
Hier swiert een horsel in, daer vliecht een vogel deur,
En elders valt een steen, en maeckt noch grooter scheur;
Daer is staech dit off dat ghebroken off ghereten,
En midd'ler tijt ontgaen de vlieghen deur de spleten.
Al die van ongheval en druck wil zijn bevrijt,
Die matighe sijn net, en spannet niet te wijt.

III.80 ↓

[blanco]

III.81 ↓

2 TIM. 2. 26.
Dat sy vande banden des Duyvels ontgaende, ontwaecken tot sijnen wille.

T'is s'weerelts warre-net dit ront, dat ghy siet hanghen,
Daer weynich breken deur, en veel in zijn ghevanghen.
Den aertschen mensche wert met s'weerelts lust beweeft,
Niet anders dan de mug int web der spinnen cleeft.
De wesp (een moedich dier:) weet door het net te breken.
Die s'hemels glans bemint, en blijft in d'eerd' niet steken:
De weerelt slacht de spin; als sy ons heeft verwert,
En met haer raeg beset; dan bijt sy ons int hert.

Back to top ↑