[blanco]

Vlam eerst gheweken, haest weer ontsteken.

Ick was eens vry van 't Vier, dat door my plagh te woelen,
Ick voeld' ontrent mijn hart een lieffelijck vercoelen:
Een cleyne vonck alleen wat roockend' over bleef,
Dies ick, als heel verlost, gheen cleyne vreught bedreef.
't Gheviel, niet lang daer naer, dat ick dit Vier ghenaecte;
My dacht, ten was gheen noot, als ick maer niet en raecte:
Dus nam ick maer 'tghesicht, en noch eer ick vertrack,
Een vlam uyt hare vlam viel, en my weer ontstack.

II.34 ↓

[blanco]

II.35 ↓

Eens ghebrant, haest ghevlamt.

Hoe licht ontsteeckt een licht dat lichter lay' eens brande!
Die eens was licht van aert, hoe licht raect die in schande!
Een doove cool ontfonckt, soo haest sy 't vier maer rijckt,
Den tintel wert tot vier, door 't geen nau vier ghelijckt.
Die eenich sijn ghebreck eerst onlangs is ontweken,
Hoe haest vervalt dien mensch weer tot sijn oude streken!
De sonde dient vermijt; en al wat daer op treckt,
Of, van een cleyne vonck, wert weer een vlam verweckt.

III.34 ↓

[blanco]

III.35 ↓

ESAI. 42. 3.
De glimmende wiecke en sal hy niet uyt-blusschen.

Door swackicheyt des vleeschs leyt dickwils in ons leden
Gansch yverloos t'ghemoet, gansch lau zijn ons ghebeden;
Een droeven roock bewalmt gheheel des hemels vier,
En gheen beweging meer des Gheests en voelt-men schier:
Maer als wy t'helder licht van t'Godd'lijck woort ghenaken,
Den roock verkeert in vlam, den Gheest begint t'ontwaken.
Hoe goedich bistu God! al zijn wy meeps en sieck,
Dijn hant en blust niet uyt d'half-uyt-ghebluste wieck.

Back to top ↑