[blanco]

Die blust mijn vlam, Dien word' ick gram.

Wanneer den smit met nat sijn yser gaet besproeyen,
En lesschende den brant, verdrijft het vierich gloeyen;
Het snerst, en roockt, en kist, 't is vreemt wat het bedrijft,
Het schijnt, of dat het sucht, of dattet hem bekijft.
Den minnaer claeght van brant, nochtans wil hy niet wesen
Ghetoghen uyt het vier, maer vreest te zijn ghenesen:
Al waert dat yemant cond hem nemen af de min,
Hy, blijd' in sijn verdriet, en heeft des gheenen sin.

II.72 ↓

[blanco]

II.73 ↓

'T zijn stercke beenen, die weelde draghen .

Als 't yser leyt, en gloeyt, int midden vande colen,
Bevochten van de vlam, en onder 't vier verholen;
Dan buychtment soomen wil: maer soo ghy't lest int nat,
Strax heeftet, met ghewin, sijn hardicheyt hervat.
Hoe dwee is ons 't ghemoet als druck en pijn ons pranghen!
Neemt God sijn roede wech, wy gaen ons oude ganghen:
De weelde leyt ons heen tot onsen eersten staet,
Des menschen ziel is wel, alst hem niet wel en gaet.

III.72 ↓

[blanco]

III.73 ↓

HEB. 12. 8.
Ist dat ghy-lieden de castijdinghe verdraecht, God sal u als kinderen aengaen, maer ist dat ghy-lieden sonder castijdinge zijt, soo zijt ghy dan bastaerden ende niet kinderen.

Als t'yser leyt int vier ten maeckt dan gheen gheruchten,
Maer soo ghy lescht den brant dan suldy't hooren suchten.
Gods volck bedroeft, in vreucht, en vrolijck, in gheclagh;
Belacht des weerelts druck; beschreyt des weerelts lach.
Een hert, dat eertijts was gheduldich in bedroeven,
Treurt, nu t'sich van t'gheluck voelt troetelen en toeven,
En ducht; oft hier sijn deel creegh, als een weerelts gast,
Dies isset met de vreucht des weerelts niet ghepast.

Back to top ↑