![[H O M E : Emblem Project Utrecht]](/static/images/rd-small.gif)
Quo propior eo fulgentior [12]
Quo propior eo fulgentior.
Hoe 'k nader kom, hoe 'k meêr ontsteek:
Zijn Licht alleen geeft my het leven;
Des volge ik zacht, en hou mijn streek:
Zó moet dat vuur my noit begeven,
Dat vuur, een Oorsprong van mijn licht,
Dat, in zijn aanwas, held're straalen
Ontleent van 't min'lijk aangezigt,
Om minnelijker zelf te praalen.
Zijn Licht alleen geeft my het leven;
Des volge ik zacht, en hou mijn streek:
Zó moet dat vuur my noit begeven,
Dat vuur, een Oorsprong van mijn licht,
Dat, in zijn aanwas, held're straalen
Ontleent van 't min'lijk aangezigt,
Om minnelijker zelf te praalen.
Hier na was Thyrsis, bij geval, gekomen in 't
Gezelschap van het zoetste en schoonste herders kind:
't was Fillis, 't puik van deugd en kuischheid in die dagen,
't was Fillis, waerdig, dat zy Thyrsis kon behagen.
Hy zag in haar iets meér, dan menschelijk, dat niet
Te noemen is; maar straks uit blijdschap sloeg verdriet,
Dat, warrende zijn ziel, geslagen van de prikk'len
Van liefde, dieper zig zag in de driften wikk'len:
Hy gafze ruimer toom, en naderde den bron,
Die wellust, vreugde, straf, verdriet, en 't leven, kon
Verschaffen: midd'lerwijl begon hy dus te zingen.
Gy ziet my, Liefde, die de sterkste weet te dwingen
Weér nederbuigen voor uw altaar; nu mijn hert,
Zig oft'erende aan het vuur uit Fillis oogen, werd
Ontsteken . 'k Heb voorheen eerst rijp'lijk overwogen
Wat my te doen stond; want ik eenmaal ben bedrogen
Geweest: verniste schijn misleidde my van 't pad,
Dat mijn ondergang den zek'ren uitkomst had.
Nu tredende op den grond, met vaster laerzen, zullen
Nog schijnschoon, wellust, nog bekoring, de oogen vullen.
Om my met listigheid in 't net te krijgen, 't welk
In boeijens , als een slaaf, my dwong den bitt'ren kelk
Van ramp en tegenspoed te drinken. 'k Geef Reden
Thans overhand, en buig voor alle aanlokk'lijkheden,
Die Fillis in mijn brein doet waaren: haar gezigt,
Haar onderhouding ben ik dienstbaarheid verplicht.
Zy doet my haaken naar die allervrolikste uuren,
Die my mijn wellust, hoe de Nijd die mag begluuren,
Gelukkig zullen by de handen leiden, daar
De Liefde, werkende in den ander, geen gevaar
Zal vreezen: daar mijn klagt haar fierheid zal verwinnen:
Daar haar medogenheid zal moedigen mijn zinnen,
Om dies te heviger, in 't midden van 't gevry,
Te ontleden mond, aan mond, de kwalen, die ik ly.
Ik zal haar drukken in mijn armen. 'k Zal haar toonen,
dat geen geveinsdheid is gewoon by my te woonen.
't Zou dwaasheid weezen oit te denken, dat zy straks
Tot wedermin moest zijn bewogen, of ze, als kaks,
Veroverd door 't gezugt, moest medelijden krijgen.”
Neen, Thyrsis! Wil toch die verwaandheid altijd zwijgen.
't Volherden in uw trou, die gy voor 't voorhoofd stelt,
Zal u verkiezen tot verwinnaar, nooit 't geweld.
De Deugd verstrekke u tot een leermeestersze: 't leeven
Is zonder haar veracht, en moet u eêr begeven,
Dan gy zoud weigeren haar lessen op het spoor
Te volgen, daar zy bid te leenen uw gehoor.
Dus kan geen afkeer u doen zugten, of bedroeven;
Maar gy bemerken, dat ze u enkel wil beproeven,
Om uw genegenheid te vaster in het hert
Te plaatzen, tot zy van uw tederheden werd
Getroffen. Blijder dag zal nooit de zon aanschouwen,
Dan zulk een, die, met vreugde, uw liefde kan behouwen:
Wanneer, ter wederzijdz, 't gejuich, 't gelach, 't gelonk
't ontzag zal breeken, en, daar u de moed ontzonk;
Wanneer een vieze gril uw min niet wou bestraalen,
De blydschap uiten, die u kan doen zegepraalen.
Wel aan dan, Thyrsis! Draal niet meêr, de Liefde bied
U aan zijn vleugelen; schoon vryheid u ontried
Naar hem te luisteren. Aanvaarze: laat geen prangen,
Geen angst, geen kwelling u in twyfeling doen hangen:
Ontvlie haar, die u in een doolhof van vermaak
Zoekt om te brengen: vlie, ei, Thyrsis! Vlie. Genaak
Die zó verkoor'ne, die ontbind de harde banden
Van slaverny, en doet het hert in liefde branden;
Daar telkens het gelonk, ontstooken door een gloed,
Den minnaar aanvoert, daar hem vergenoeging voed.
Gezelschap van het zoetste en schoonste herders kind:
't was Fillis, 't puik van deugd en kuischheid in die dagen,
't was Fillis, waerdig, dat zy Thyrsis kon behagen.
Hy zag in haar iets meér, dan menschelijk, dat niet
Te noemen is; maar straks uit blijdschap sloeg verdriet,
Dat, warrende zijn ziel, geslagen van de prikk'len
Van liefde, dieper zig zag in de driften wikk'len:
Hy gafze ruimer toom, en naderde den bron,
Die wellust, vreugde, straf, verdriet, en 't leven, kon
Verschaffen: midd'lerwijl begon hy dus te zingen.
Gy ziet my, Liefde, die de sterkste weet te dwingen
Weér nederbuigen voor uw altaar; nu mijn hert,
Zig oft'erende aan het vuur uit Fillis oogen, werd
Ontsteken . 'k Heb voorheen eerst rijp'lijk overwogen
Wat my te doen stond; want ik eenmaal ben bedrogen
Geweest: verniste schijn misleidde my van 't pad,
Dat mijn ondergang den zek'ren uitkomst had.
Nu tredende op den grond, met vaster laerzen, zullen
Nog schijnschoon, wellust, nog bekoring, de oogen vullen.
Om my met listigheid in 't net te krijgen, 't welk
In boeijens , als een slaaf, my dwong den bitt'ren kelk
Van ramp en tegenspoed te drinken. 'k Geef Reden
Thans overhand, en buig voor alle aanlokk'lijkheden,
Die Fillis in mijn brein doet waaren: haar gezigt,
Haar onderhouding ben ik dienstbaarheid verplicht.
Zy doet my haaken naar die allervrolikste uuren,
Die my mijn wellust, hoe de Nijd die mag begluuren,
Gelukkig zullen by de handen leiden, daar
De Liefde, werkende in den ander, geen gevaar
Zal vreezen: daar mijn klagt haar fierheid zal verwinnen:
Daar haar medogenheid zal moedigen mijn zinnen,
Om dies te heviger, in 't midden van 't gevry,
Te ontleden mond, aan mond, de kwalen, die ik ly.
Ik zal haar drukken in mijn armen. 'k Zal haar toonen,
dat geen geveinsdheid is gewoon by my te woonen.
't Zou dwaasheid weezen oit te denken, dat zy straks
Tot wedermin moest zijn bewogen, of ze, als kaks,
Veroverd door 't gezugt, moest medelijden krijgen.”
Neen, Thyrsis! Wil toch die verwaandheid altijd zwijgen.
't Volherden in uw trou, die gy voor 't voorhoofd stelt,
Zal u verkiezen tot verwinnaar, nooit 't geweld.
De Deugd verstrekke u tot een leermeestersze: 't leeven
Is zonder haar veracht, en moet u eêr begeven,
Dan gy zoud weigeren haar lessen op het spoor
Te volgen, daar zy bid te leenen uw gehoor.
Dus kan geen afkeer u doen zugten, of bedroeven;
Maar gy bemerken, dat ze u enkel wil beproeven,
Om uw genegenheid te vaster in het hert
Te plaatzen, tot zy van uw tederheden werd
Getroffen. Blijder dag zal nooit de zon aanschouwen,
Dan zulk een, die, met vreugde, uw liefde kan behouwen:
Wanneer, ter wederzijdz, 't gejuich, 't gelach, 't gelonk
't ontzag zal breeken, en, daar u de moed ontzonk;
Wanneer een vieze gril uw min niet wou bestraalen,
De blydschap uiten, die u kan doen zegepraalen.
Wel aan dan, Thyrsis! Draal niet meêr, de Liefde bied
U aan zijn vleugelen; schoon vryheid u ontried
Naar hem te luisteren. Aanvaarze: laat geen prangen,
Geen angst, geen kwelling u in twyfeling doen hangen:
Ontvlie haar, die u in een doolhof van vermaak
Zoekt om te brengen: vlie, ei, Thyrsis! Vlie. Genaak
Die zó verkoor'ne, die ontbind de harde banden
Van slaverny, en doet het hert in liefde branden;
Daar telkens het gelonk, ontstooken door een gloed,
Den minnaar aanvoert, daar hem vergenoeging voed.
