![[H O M E : Emblem Project Utrecht]](/static/images/rd-small.gif)
Spinas metuo [6]
Spinas metuo.
't Behaag'lijk Roozje lonkt my toe:
't Verrukt en Oog, en Ziel, en Zinnen:
Ik werd' 't beschouwen nooit te moê:
Ik moet die geur, die schoonheid minnen:
Maar! welk een twijff'ling doet mijn Hert,
Om't zoet genot, angstvallig weezen!
'k Zou plukken; zo 'k geen wond, geen zmert
Van doornesteekjes had te vreezen.
't Verrukt en Oog, en Ziel, en Zinnen:
Ik werd' 't beschouwen nooit te moê:
Ik moet die geur, die schoonheid minnen:
Maar! welk een twijff'ling doet mijn Hert,
Om't zoet genot, angstvallig weezen!
'k Zou plukken; zo 'k geen wond, geen zmert
Van doornesteekjes had te vreezen.
Hier bleek te recht, hoe zeer de Mensch zig kan bedriegen,
Die, opgetogen in zijn driften, schijnt te vliegen,
Met Vleugelen van zijn Gedachten, waar hy niets,
Dan wellust, zoekt, en vind den Springbron zijns Verdriets.
Hoe haast moest Thyrsis 't Zoet, dat Lip nog Tong kon zmaaken.
Te fel bezuuren; toen hy Kloris zag ontwaaken:
Zy veinzde, en had zijn Zang genoegzaam aangehoord;
Maar gaf die aan den Wind, en stapte rustig voort,
Na weinig uuren, die zy, met hem, had gesleten:
Wanneer hy, klagende niet beter zig gekweten
Te hebben, zig aldus verfoeide, en de zijne Min
Berispte, die hem had ontroerd om wrev'le zin.
Lafherte! kan ik my den naam van Minnaar geven?
Is dit de Kloekheid, dit de Sterkte van mijn leeven?
Zou 'k, onverschrikt, vol moed, uitvoeren wat een Held
Betaamt, verjagen Wolf en Zwijnen uit het veld,
En kan een aardsche Schoont', waar mee dit Woud mag pronken;
Zó mijn Manhaftigheid betov'ren met haar lonken
Dat ik, als 't zidd'rend' Wild voor Landheers grove stem,
Raak' roerelooz, en voel' mijn Boezem in de klem;
Zó ras ik 't voorwerp van mijn Min koome onder de oogen?
'k Verheugde my haar aan te treffen. 'k Moest gedoogen,
Dat my de Liefde, met zijn fakkel, meêr en meêr
Ontstak. Ik vlijde my, niet verre van haar, neer.
Ik zong, en, had my niet mijn Bloôheid wederhouwen,
'k Had haar omarmd in plaatz van enkelijk te aanschouwen.
Ach! Waarom of ik toen aan haar niet heb bekent
Gemaakt mijn denken; want daar was geen mensch omtrent!
'k Had alles, wat my 't hert doorgriefde, konnen uiten,
Aan haar 't geheim van mijn Genegenheên ontsluiten,
Zy my bejeg'nen met gewenschte Wedermin,
Ik my ontlast van zorg, die 'k my te lastig vin.
Waar is mijn opzet! 'k liet mijn wank'le Zinnen doeken
Door 'k weet niet welk een gril, als of ze my moest zoeken.
Zou 'k niet haar Eerbaarheid verdenken? Thyrsis! zwoeg,
En kerm nu weder: stond de kans niet schoon genoeg?
Of zoud gy oit of oit, te ruuk'looz, durven hoopen
't Geen u ligt walgen, zy met Afgunst mogt bekoopen?
Neen, Cloris! 't staat aan my u te loopen, Gunst
Te winnen door Gevlei, door Lijdzaamheid, door Kunst.
Heb ik u immermeêr te onaangenaam gevonden,
zulks te ontzien? heb ik uw Eer of Naam geschonden?
Heb ik een Moederslagt of Vadermoord gepleegd,
Een Diefstal oit begaan? Hebtge immer onbeweegd;
Wen Droefheid my de Ziel ontstelde, konnen zwijgen?
Gy scheent aan mijn Verdriet gestadig deel te krijgen.
wat een Minnaar tot een zeker teken van
De Liefde, die men hem weet toe te dragen, kan
Vereischen, groet my staag. Wat wil ik meêr begeeren!
Ik zie my egter, als een hoopelooze, keeren,
En, schoon ik, onvertzaagd, denk' alles te ondergaan,
Den Wond verargeren, die Kloris wist te slaan.
Een ingebeelde Vreez, een innerlijk Gepeinzen,
Te verre ziende, doen my vaak te rugge deinzen,
En sluiten my de Mond. Verwijfde Zwakheid geeft
My blijken, dat de Min in bloed nog ad'ren leeft,
Gelijk hy is gewoon by zulke, die het meenen.
'k Behoorde geen gevaar te erkennen, om mijn weenen
Straks op te stoppen: 'k zwijg'; dat een bekoord Gezigt
My zou doen schrikken, en niet wekken 't levenslicht,
Het welk, in zulk een stand, elks Oogen moet mishaagen.
Ik wil nog eens die hert haar zoeken op te dragen,
My kloeker toonen. 'k Moet mijn Liefdedrift voldoen,
Of't Lot beklagen; zo 't in mijn Gemoed wil voên
De schrik voor Ongunst, die my van haar staat te vreezen.
Ach! mogt ik, op dien stond, toch onverhinderd weezen.
Die, opgetogen in zijn driften, schijnt te vliegen,
Met Vleugelen van zijn Gedachten, waar hy niets,
Dan wellust, zoekt, en vind den Springbron zijns Verdriets.
Hoe haast moest Thyrsis 't Zoet, dat Lip nog Tong kon zmaaken.
Te fel bezuuren; toen hy Kloris zag ontwaaken:
Zy veinzde, en had zijn Zang genoegzaam aangehoord;
Maar gaf die aan den Wind, en stapte rustig voort,
Na weinig uuren, die zy, met hem, had gesleten:
Wanneer hy, klagende niet beter zig gekweten
Te hebben, zig aldus verfoeide, en de zijne Min
Berispte, die hem had ontroerd om wrev'le zin.
Lafherte! kan ik my den naam van Minnaar geven?
Is dit de Kloekheid, dit de Sterkte van mijn leeven?
Zou 'k, onverschrikt, vol moed, uitvoeren wat een Held
Betaamt, verjagen Wolf en Zwijnen uit het veld,
En kan een aardsche Schoont', waar mee dit Woud mag pronken;
Zó mijn Manhaftigheid betov'ren met haar lonken
Dat ik, als 't zidd'rend' Wild voor Landheers grove stem,
Raak' roerelooz, en voel' mijn Boezem in de klem;
Zó ras ik 't voorwerp van mijn Min koome onder de oogen?
'k Verheugde my haar aan te treffen. 'k Moest gedoogen,
Dat my de Liefde, met zijn fakkel, meêr en meêr
Ontstak. Ik vlijde my, niet verre van haar, neer.
Ik zong, en, had my niet mijn Bloôheid wederhouwen,
'k Had haar omarmd in plaatz van enkelijk te aanschouwen.
Ach! Waarom of ik toen aan haar niet heb bekent
Gemaakt mijn denken; want daar was geen mensch omtrent!
'k Had alles, wat my 't hert doorgriefde, konnen uiten,
Aan haar 't geheim van mijn Genegenheên ontsluiten,
Zy my bejeg'nen met gewenschte Wedermin,
Ik my ontlast van zorg, die 'k my te lastig vin.
Waar is mijn opzet! 'k liet mijn wank'le Zinnen doeken
Door 'k weet niet welk een gril, als of ze my moest zoeken.
Zou 'k niet haar Eerbaarheid verdenken? Thyrsis! zwoeg,
En kerm nu weder: stond de kans niet schoon genoeg?
Of zoud gy oit of oit, te ruuk'looz, durven hoopen
't Geen u ligt walgen, zy met Afgunst mogt bekoopen?
Neen, Cloris! 't staat aan my u te loopen, Gunst
Te winnen door Gevlei, door Lijdzaamheid, door Kunst.
Heb ik u immermeêr te onaangenaam gevonden,
zulks te ontzien? heb ik uw Eer of Naam geschonden?
Heb ik een Moederslagt of Vadermoord gepleegd,
Een Diefstal oit begaan? Hebtge immer onbeweegd;
Wen Droefheid my de Ziel ontstelde, konnen zwijgen?
Gy scheent aan mijn Verdriet gestadig deel te krijgen.
wat een Minnaar tot een zeker teken van
De Liefde, die men hem weet toe te dragen, kan
Vereischen, groet my staag. Wat wil ik meêr begeeren!
Ik zie my egter, als een hoopelooze, keeren,
En, schoon ik, onvertzaagd, denk' alles te ondergaan,
Den Wond verargeren, die Kloris wist te slaan.
Een ingebeelde Vreez, een innerlijk Gepeinzen,
Te verre ziende, doen my vaak te rugge deinzen,
En sluiten my de Mond. Verwijfde Zwakheid geeft
My blijken, dat de Min in bloed nog ad'ren leeft,
Gelijk hy is gewoon by zulke, die het meenen.
'k Behoorde geen gevaar te erkennen, om mijn weenen
Straks op te stoppen: 'k zwijg'; dat een bekoord Gezigt
My zou doen schrikken, en niet wekken 't levenslicht,
Het welk, in zulk een stand, elks Oogen moet mishaagen.
Ik wil nog eens die hert haar zoeken op te dragen,
My kloeker toonen. 'k Moet mijn Liefdedrift voldoen,
Of't Lot beklagen; zo 't in mijn Gemoed wil voên
De schrik voor Ongunst, die my van haar staat te vreezen.
Ach! mogt ik, op dien stond, toch onverhinderd weezen.
