Hoe, Liefde, hoe staat u die snoepery zoo duur?
Moet gy een mond vol zoet met zoo veel pyn betaalen,
Denk, wreede, denk wat lyt men duizenden van kwaalen,
Om eene vreugd? wat is uw zoet by al het zuur?
Nogtans bekoortge ons zoo door uwe vleyeryen,
Dat men uw angel om den honing wel wil lyen.

DE LIEFDE HEEFT HAAR ZOET EN BITTER.
De min stal raten uit de korven met gemak,
Toen 't felle bytje hem in al zyn vingers stak.
Hy hield zich evel, en liep, blaezende in de hant,
En stampende van pyn en huppelende in 't zant,
Zyn moeder klaegen, hoe hem zoo gering en kleen
Een beesje plaegde met schier onverdraegbre ween.
Hoe? riep ze al lachend, gy, zoo groot pas als een by,
Slaet dieper wonden en brengt duizende in ly.
't Was op een tyd dat Venus-zoon gesteeken
Wierd van een By, die in de roozen lag
Verborgen, en die 't Bengeltje niet zag:
Hy komt terstond in karmen uit te breeken,
En loopt al weenende, en verwoet
Na Cythere, die hy zyn jammer-klagten doet:
Ach! 't is met my gedaan, ach Moeder, 'k ben om 't leeven,
Een klein gevlerkte slang, die in 't gemeen

226 ↓

Een By genaamt word door de boeren, heeft my een
Bedroefde, een wreede steek gegeeven.
Wel zoon, zei Venus, zoo uw' vinger u dus smart
Door zulk een kleine wonde,
Denk eens hoe wreed de pyn dan word bevonden,
Als gy de menschen met u schigten treft in 't hart.

BACIATE LABRA.
Punto da un' ape, a cui
Rubava il mele, il pargoletto Amore,
Quel rubato licore
Tutto pien d'ira, e di vendetta pose
Su le labra di rose
A la mia Donna, e disse: In voi si serba
Memoria non mai spenta
De le soavi mie rapine acerbe;
E chi vi bacia, senta
De l'ape, ch'io provai dolce, e crudele
L'ago nel core, e nella bocca il mele.


GEKUSTE LIPPEN.

De kleine zoon van Venus door een By
Gekwetst, die hy den honing wilde ontsteelen,
Kwam deez' gestoole vogt, vol raazerny,
En lust tot wraak, de lippen meê te deelen
Van mynen Engel, en sprak dus in grammen moed:
Gy zult altijd het teken weezen
Van dat ik eenmaal heb voor deezen
Zoo duur betaalt 't gestole zoet;
En die u komt voortaan in 't kuszen aan te raaken,
Zal straks met my dan moeten smaaken
Van deeze By, die ik en wrang en zoet bevond,
Den Angel in het hart, den Honing in de mond.
Quoniam medio de fonte leporum
Surgit amari aliquid, quod in ipsis floribus angat.
Picciola è l'Ape, e fa col picciol morso
Pur gravi, e pur moleste le ferite;
Ma, qual cosa è piu picciola d'Amore,
Se in ogni breve spatio entra e s'asconde
In ogni breve spatio? hor, sotto a l'ombra

228 ↓

De le palpebre, hor, traminuti rivi
D'un biondo crine, hor, dentro le pozzette,
Che forma un dolce riso in bella guancia;
E pur fa tanto grandi, e si mortali,
E cosi immedicabili le piaghe.
De By is klein, en treft met zyne kleine steeken
Ons egter zoo, dat het komt pyn'lyk op te breeken:
Maar wat is kleinder als de Liefde? die zig kan
In de allerkleinste zaak verbergen,
Dan komtze ons in de Schaduw van
Bemin'lijke ooge-schedels tergen,
Dan weder, zonder dat m' haar zie,
In blonde vlegten die als golfjes neerwaarts zwieren,
Dan weder in de putjes, die
Twee roode koontjes met een zoete lach vercieren:
En nogtans weet zy ons zoo wreed
Zoo doodelyk te wonden,
Dat tot geneezing van haar leet
Geen middel word gevonden.
Su queste labbra, Ergasto,
Tutta s'en venne al'hor l'anima mia:
E la mia vita, chiusa
In cosi breve spatio,
Non era altro che un bacio:
Onde restar le membra
Quasi senza vigor tremanti e fiocche:
E quando I'fui vicino
Al folgorante sguardo,

229 ↓

Come quel che sapea,
Che pur inganno era quell' atto, e furto,
Temei la Maesta di quel bel viso:
Ma d'un sereno suo vago sorriso
Assicurato poi,
Pur oltre mi sospinsi:
Amor si stava, Ergasto,
Com' Ape suol ne le due fresche rose,
Di quelle labbra ascoso;
E mentre ella si stette
Con la baciata bocca
Al baciar de la mia
Immobile ristretta,
La dolcezza del mel sola gustai.
Ma poi ch' anch'ella mi s'offerse, e porse
L'una, e l'altra dolcissima sua rosa,
(Fosse o sua gentillezza, o mia ventura,
So ben che non fu amore)
E sonar quelle labbra,
E s'incontraro i nostri baci, (o caro
E precioso mio dolce thesoro,
T'ho perduto, e non moro?)
Al'hor sentii da l'amoro sapecchia
La spina pungentissima soave
Passarmi il cor; che forse
Mi fu renduto alhora
Per poterlo ferire.
Io, poi ch'a morte mi sentii ferito,
Come suol desperato,
Poco mancò, che l'homicide labbra
Non mordessi, e segnassi:
Ma mi ritenne, oime, l'aura odorata,
Che quasi spirto d'anima divina
Risveglio la modestia,
E quel furore estinse.

Op dese lippen quam terstond mijn gantsche ziel,
Mijn levens t'saem gedrongen sijnde, scheenen,
Op sulck een kleyne plaets heel in een kus verdweenen:
Mijn leden beefden; 'k was als krachteloos en lam,
Doen ik den Blixem van haer oogen nader quam,
Voornamelijck, om dat my 't hert inwendig maende
Dat dit bedrog nu was in dievery bestaende;
Doe schrikte mijn gemoed, doe wierd ik aller meest,
Voor d'eerb're majesteyt haers aengesichts bevreest:
Maer door haer vrindelijk' en aengename lachjes,
Soo stelde sich mijn hart gerust; dies ik al sachjes,
Wat nader by haer quam. De Liefd', Ergasto, stondt
Gedoken tusschen bey de lipjes van haer mondt,
Gelijck het Bietgen hangt bedoven in de roosen,
Wanneerse 's morgens op haer allerschoonste bloosen.
Dewyl sy stondt en hield haer lieve mondje rêe,
(Op dat ick oock daer aen myn proef van kusjes dêe)
Als onbeweeg'lyck (schoon ik kuste dat het raeckte)
Soo was'er niet als 't soet des hoonings, dat ick smaeckte:
Maer, doe sy desgelijcks het soet gesuyckert roodt,
Van hare lippen als twee schoone roosen boodt;
('t Was heusheid of geluk dat haer de mondt deê rippen,
Geen Liefd', dat weet ick wel, en 't soet gesmeeck der lippen,
Haer kusjes en de mijn' elkander drong te moedt)
(O schat! die 'k hooger agt als al des werelts goet!
Ben ick u quyt geraackt en blijf ick nog in 't leven?)
Doe voeld'ick dat my tot in 't herte wierd gedreven,
Den scherpen angel van de soete Minne-bie;
En 't hert, dat eerst my was gesoncken in de knie,
Dat voeld' ick wederom na d'oude plaats verheffen,
Op dat het Liefde, dies te beter soude treffen.
Ick, die nu voelde dat ik was ter doodt gewondt,
Had schier, als hoopeloos, de lippen en de mondt,
Die my de doodt aandeên, gebeten en doen bloeden,

231 ↓

Indien het niet by tyds had komen te verhoeden
(Ay my!) de soete lucht en aengename geur,
Haers vrindelijcken mondts, die my weêrhield, waar deur,
Als deur een geest van haer vergoode ziel gekomen,
Ick (dees uytsinnigheydt doe zijnde weg-genomen)
Heel zedig wierd en stil.
O tourment bien heureux guery si doucement!
Content en mon malheur, je fus contraint de dire:
Je connois qu'on peut estre heureux mesme au tourment,
Et que le bien d'Amour surpasse son martyre.
Tranquilles coeurs preparez vous
A mille secrettes allarmes;
Vous perdrez ce repos si doux,
Dont vous estimez tant les charmes.
Mais les troubles d'Amour, ont cent fois plus d'attraits,
Que la plus douce paix.
Geruste zielen maakt u reê
Tot duizende ongerustigheden;
Die lieve rust, die zoete vreê
Zult gy nu zien van u getreden.
Maar de onrust van de min heeft duizendmaal meer zoet
Als 't allerstilst' gemoed.

Insipido è quel dolce, che condito
Non è di qualche amaro, e tosto satia.
Nolo, quod cupio statim tenere,
Nec victoria mi placet parata.
Crescunt difficili gaudia jurgio;
Accenditque magis, quæ refugit Venus.
Quod flenti tuleris, plus sapit osculum.