Jan Suderman, De godlievende ziel (1724)

Table of contents ↑

← Content: PreviousContent: Next →

Fuge dilecte mi [45]


su1724045pict

Back to top ↑
XLV.
Hoogl. VIII. 14.
Koom haestelyk, myn Liefste, en weest Gy gelyk een
Rhee, of gelyk een welp der harten, op de ber-
gen der speceryen.

WEl aen, myn Lief, zyt nu gelyk een rhee
Of hartewelp, in geur van speceryen
Voortrennende op de bergen. Myn verblyen,
Myn wellust is alleen, dat ik in vrêe
U diene als heel uwe eige, en geene zaken,
(Die buiten U toch van geen waerde zyn)
My aendoen met de minste hartepyn.
Begon 't heelal te beven en te kraken,
't Verzette nooit myn ziel, U toegewyt.
Ik hebbe niets, dat ik myn eigen noemen,
Of daer ik, als myn eigen, op kan roemen.
Ik ben in U my zelf, gelukkigh quyt.
O wellust van uwe uitverkore zielen,
Uw goetheit blyft oneindigh, onvermoeit!
Al wykt Gy wegh, myn wederliefde groeit
Door uwe liefde, om alles te vernielen,
Wat tegen U zich opwerpt. Hel noch doot
Heeft vat aen my, die, rustende in den schoot
Van Uwe min, geheel U toegeheiligt
En een met U, voor eeuwigh blyf geveiligt.



Cantic. 8.
Fuge dilecte mi, et assimilare capreæ, hinnuloque
cervorum super montes aromatum
.

Back to top ↑

Sources and parallels


Back to top ↑

References, across this site, to this page: