Hermannus Hugo, Pia desideria (1624)
Table of contents ↑Desiderio collium æternorum Christo Iesu
QVot mihi clàm tacitis mens æstuet
anxia votis,
Indicio potuit discere nemo meo.
Nemo, nisi arcani qui pectoris intima lustrat,
Quem fugit humani nulla latebra sinus.
Ille, meos gemitus, mea scit suspiria solus;
Ille, oculis etiam persecatima suis.
Ecquis in alterius sua sensa prosuderit aurem,
Sit nisi secreti proditor ipse sui?
Sitamen vlla foret speranda hâc arte medela,
Ars desideriis hæc foret vna meis.
Sed neque compressas leuat auris amica querelas,
Nec desideriis hâc fit ab arte modus.
Cœperat, heu! natos Rachel vlulare peremptos;
Mox, vbi nil flendo profuit, abstinuit.
Scilicet ipse suas facit ignis, editque fauillas,
Quasque pluit, nubes, ipsa resorbet aquas:
Sic melius, proprios quos fudi, combibo fletus,
Inque suum recidit tutiùs vnda sinum.
Quæ mea sint igitur, dum tristè gemo, lamenta,
Non nisi nos soli nouimus, ille, & ego.
Quid voueam, tacitis dum compleo littora votis,
Non nisi nos soli nouimus, ille, & ego.
Quid clamem, mea dum sese suspiria rumpunt,
Non nisi, non nisi nos nouimus, ille, & ego.
O quoties fictas animus gerit histrio partes,
Et pugnant animo frons, oculique suo!
Dum gemit & patitur tragicos mens cæca cothurnos,
Sæpiùs in mimo Roscius ore salit.
Nulla fides lacrymis, lacrymæ simulare docentur,
Fictaque tristitiam risibus, ora tegunt.
Soluor vt in fletus, putat omina tristia vulgus;
Soluor vt in risus, omina læta putat:
Fallitur ah! nostri neque scit mendacia vultus,
Cùm lætor, lacrymor; rideo, cùm doleo.
Vix tibi tot, Protheu, quot sunt simulantibus ora,
Vota quibus laruam dant, rapiuntque suam.
Nemo meos gemitus, suspiria, votaque nouit;
Nemo, duo nisi nos, & duo sufficimus.
Indicio potuit discere nemo meo.
Nemo, nisi arcani qui pectoris intima lustrat,
Quem fugit humani nulla latebra sinus.
Ille, meos gemitus, mea scit suspiria solus;
Ille, oculis etiam persecatima suis.
Ecquis in alterius sua sensa prosuderit aurem,
Sit nisi secreti proditor ipse sui?
Sitamen vlla foret speranda hâc arte medela,
Ars desideriis hæc foret vna meis.
Sed neque compressas leuat auris amica querelas,
Nec desideriis hâc fit ab arte modus.
Cœperat, heu! natos Rachel vlulare peremptos;
Mox, vbi nil flendo profuit, abstinuit.
Scilicet ipse suas facit ignis, editque fauillas,
Quasque pluit, nubes, ipsa resorbet aquas:
Sic melius, proprios quos fudi, combibo fletus,
Inque suum recidit tutiùs vnda sinum.
Quæ mea sint igitur, dum tristè gemo, lamenta,
Non nisi nos soli nouimus, ille, & ego.
Quid voueam, tacitis dum compleo littora votis,
Non nisi nos soli nouimus, ille, & ego.
Quid clamem, mea dum sese suspiria rumpunt,
Non nisi, non nisi nos nouimus, ille, & ego.
O quoties fictas animus gerit histrio partes,
Et pugnant animo frons, oculique suo!
Dum gemit & patitur tragicos mens cæca cothurnos,
Sæpiùs in mimo Roscius ore salit.
Nulla fides lacrymis, lacrymæ simulare docentur,
Fictaque tristitiam risibus, ora tegunt.
Soluor vt in fletus, putat omina tristia vulgus;
Soluor vt in risus, omina læta putat:
Fallitur ah! nostri neque scit mendacia vultus,
Cùm lætor, lacrymor; rideo, cùm doleo.
Vix tibi tot, Protheu, quot sunt simulantibus ora,
Vota quibus laruam dant, rapiuntque suam.
Nemo meos gemitus, suspiria, votaque nouit;
Nemo, duo nisi nos, & duo sufficimus.
References, across this site, to this page:
- Deus ante omnia amandus [1] (in: Otto Vaenius, Amoris divini emblemata (1615))