Jan van Hoogstraten, Zegepraal der goddelyke liefde (1709)
Table of contents ↑De Kerk in Rouw
DE KERK IN ROUW,
Over het afsterven van den Godzaligen Heere
SEBASTIAEN BORSTIUS, Getrouw Bedienaar des Goddelyken woords,
in de Gereformeerde Gemeente te
GOUDA,
HOe bromt de klok zoo droevigen geluyd?
Hoe treurt de Kerk, als van Gods hand geslagen,
En drukt haar leed ten schreyende oogen uyt,
Uit diepen rouw van elk in 't hart gedragen!
Haar hulp, haar troost, haar Leeraar stort ter neer.
Die noyt bezweek in onvermoeiden yver
Maar volgde trouw 't ontvouwen van Gods Leer:
Al wrokte op hem de haat hoe langs hoe styver.
Het luste hem die stekelige baan
Van 's werrelts kruis, en rampen door te streven.
Op Christus Les, den Kruisweg in te slaan
Den Kruisweg die ons leyd ten eewig leven.
Zoo stemde juist zyn leven met zyn leer
Net overeen op zyn boetvaardig preken.
Zoo dorst hy, vry van schroom, tot 's Hemels eer,
En 's mensen troost, voor 't ligt der Waarheyt spreken.
Geen glimp, geen schyn van deugd bezwalkte hem,
Die aan de pragt des werrelts noyt gebonden
Zig onbeschroomt bediende van Gods stem,
In 't straffen, en verwyzen van de zonden.
Niets min ontziende als 't brullen van de Nyt
Die zelf Gods zoon, in 't Geeslen der gebreken,
Belasterde, en belaagde in zynen tyd
Met Schriftgeleerde, en Fariseese streken.
Zoo ging hy u, lafharte harders voor,
Die, in den stoel der Waarheyt te betreden,
Uw harten neygt, en leyd uw dartel oor
Na 's werrelts roem, en haar bedorve zeden.
Heel anders streed voorheen Gods boetgezant
Joannes, in zyn Kerker opgesloten
Vervolgt, verdrukt, en van Herodes hand
Ten spot, en schimp des werreltlings verstooten.
Geen vorstenhaat, geen dood heeft hem ontzet
In tot Gods eer de Werrelt te mishagen:
Tot daar zyn hooft, by 't dartel hofbanket
Herodias ten gift, wierd opgedragen.
Dat 's onbeschroomt na 's Hemels gunst gestaan
En zaliglyk de werrelt wedersproken.
Zoo volgde hy zyn voorzaat agter aan
En wenste zelf zyne oogen dus geloken.
Geene aardse pragt, of geen verganklyk goed
Staat, of onthaal van werreltlyke grooten,
Veranderde 't onbuigzaam heus gemoed
Van BORSTIUS ô Kristedrukgenooten.
't Was 't regte, daar hy steeds na heeft gedorst,
Der Armen troost, die met een rein geweten
Zoo mild van hand, als ongeveinst van BORST
Hem toonende, zyn dagen heeft gesleten.
Zugt des niet meer, op 't uitgaan van dit ligt
ô Afgetreurde, en yvrige gemeente!
Die van zyn les, en leer dik zyt gestigt:
Al eyst het graf zyn kout, en kuis gebeente;
De dood heeft hem het leven niet ontrooft.
Die rukt alleen 't verganklyke ter aarde.
Heeft u zyn leer een hooger goed belooft,
Ey! gunt hem die oneindelyke waarde.
Over het afsterven van den Godzaligen Heere
SEBASTIAEN BORSTIUS, Getrouw Bedienaar des Goddelyken woords,
in de Gereformeerde Gemeente te
GOUDA,
HOe bromt de klok zoo droevigen geluyd?
Hoe treurt de Kerk, als van Gods hand geslagen,
En drukt haar leed ten schreyende oogen uyt,
Uit diepen rouw van elk in 't hart gedragen!
Haar hulp, haar troost, haar Leeraar stort ter neer.
Die noyt bezweek in onvermoeiden yver
Maar volgde trouw 't ontvouwen van Gods Leer:
Al wrokte op hem de haat hoe langs hoe styver.
Het luste hem die stekelige baan
Van 's werrelts kruis, en rampen door te streven.
Op Christus Les, den Kruisweg in te slaan
Den Kruisweg die ons leyd ten eewig leven.
Zoo stemde juist zyn leven met zyn leer
Net overeen op zyn boetvaardig preken.
Zoo dorst hy, vry van schroom, tot 's Hemels eer,
En 's mensen troost, voor 't ligt der Waarheyt spreken.
Geen glimp, geen schyn van deugd bezwalkte hem,
Die aan de pragt des werrelts noyt gebonden
Zig onbeschroomt bediende van Gods stem,
In 't straffen, en verwyzen van de zonden.
Niets min ontziende als 't brullen van de Nyt
Die zelf Gods zoon, in 't Geeslen der gebreken,
Belasterde, en belaagde in zynen tyd
Met Schriftgeleerde, en Fariseese streken.
Zoo ging hy u, lafharte harders voor,
Die, in den stoel der Waarheyt te betreden,
Uw harten neygt, en leyd uw dartel oor
Na 's werrelts roem, en haar bedorve zeden.
Heel anders streed voorheen Gods boetgezant
Joannes, in zyn Kerker opgesloten
Vervolgt, verdrukt, en van Herodes hand
Ten spot, en schimp des werreltlings verstooten.
Geen vorstenhaat, geen dood heeft hem ontzet
In tot Gods eer de Werrelt te mishagen:
Tot daar zyn hooft, by 't dartel hofbanket
Herodias ten gift, wierd opgedragen.
Dat 's onbeschroomt na 's Hemels gunst gestaan
En zaliglyk de werrelt wedersproken.
Zoo volgde hy zyn voorzaat agter aan
En wenste zelf zyne oogen dus geloken.
Geene aardse pragt, of geen verganklyk goed
Staat, of onthaal van werreltlyke grooten,
Veranderde 't onbuigzaam heus gemoed
Van BORSTIUS ô Kristedrukgenooten.
't Was 't regte, daar hy steeds na heeft gedorst,
Der Armen troost, die met een rein geweten
Zoo mild van hand, als ongeveinst van BORST
Hem toonende, zyn dagen heeft gesleten.
Zugt des niet meer, op 't uitgaan van dit ligt
ô Afgetreurde, en yvrige gemeente!
Die van zyn les, en leer dik zyt gestigt:
Al eyst het graf zyn kout, en kuis gebeente;
De dood heeft hem het leven niet ontrooft.
Die rukt alleen 't verganklyke ter aarde.
Heeft u zyn leer een hooger goed belooft,
Ey! gunt hem die oneindelyke waarde.