Wie zyt gy die de min zoo trots in 't oog braveert?
Zy zal u eer gy 't denkt zelfs door uw' waan verwinnen:
Dit heeft zy 't eêlst' vernuft, de meest verligte zinnen,
En grootste zielen tot hun' schande vaak geleert,
De fierheid zelve moet voor haar de vlagge stryken,
En alle hoogmoed, daar haar' zetel komt, straks wyken.

DE LIEFDE VERWINT ALTYD.
Ik wil, ik wil; ik wil beminnen;
De Liefde raade my dit zelf niet lang geleên,
Maar ik, verkeert van zinnen,
Veragte zyne raad, versmaade zyne reên:
Hy neemt terstond zyn' boog en koker om te stryden,
En daagt my tot een twee-gevegt,
Dog ik helaas! te slegt
Van hoofd, ga, om zyn' schooten te vermyden,
My wapenen met schild, en speer, en trek te veld
Zoo teegens hem, gelyk een groote held.
Hy schiet, maar ik weet al de schooten
Te ontwyken in der yl,
Tot dat hy pyl voor pyl
Verspilde, en zig geheel daar van ontbloote:
Toen komt dit kleine wigt,
In de allerheetste toore,
Om dat het dus zyn' moeite zag verloore,
En schiet zig zelfs in plaatze van een schigt:
Het weet op 't heevigst' door myn boezem heen te dringen,
En stelt zig daar in staat om my geheel te dwingen.
Vergeefs heb ik dan speer en schild;
Wat kan 't gevegt my baaten?
't Verdedigen van buiten is in 't wild'
Wanneer de viand reets is binnen ingelaate.

De Liefde zag, hoe ik, vol moed,
Haar schigten over al veragte;
Hoe ik met haare toorzen lagte,
Waar door zy alles blaaken doet.
Dog, wyl 't haar nooit aan moed of list
Ontbreekt, komt zy straks uit te vinden

111 ↓

Een hand, zoo schoon, dat zy my wist
In duizend strikken vast te binden:
Maar nu kan zy, die my gevangen heeft,
Zoo zoet, zoo vriend'lyk my onthaalen,
Dat, wyl myn' kerker my zoo veel genoegen geeft,
Ik nimmer weêr zal na myn vryheid taalen.
D'un coeur outrecuidé
Je mesprisois Amour, ses ruses, & ses charmes,
Lors que changeant ses armes,
Des vostres contre moy, le trompeur s'est aidé:
Et toutefois avant que de m'en faire outrage
Il me tint ce langage:
Un Dieu contre mes loix arrogant devenu,
Pour avoir obtenu
D'un serpent la victoire,
Voulut niër ma gloire:
Mais quoy? d'une Daphné je le rendis amant,
Pour lui montrer ma force.
Que si j'ay mis mes feux sous cette froide escorce,
Juge quel chatiment
Sera le tien Filandre?
Car le feu qui brusla ce Dieu si glorieux,
Ne vint que des beaux jeux
D'une Nymphe qu'encor' toute insensible il aime:
Mais je veux que le tien
Plus ardant que le sien,
Vienne non d'une Nymphe, ains de Diane mesme.
'k Veragte, met een trots gemoed,
De Liefde, en haare list, en haar betooveringen,
Maar zy, die met bedrog haar meeste voordeel doet,
Laat haar geweer, en komt my met het uw' bespringen:
En evenwel eer ik hier door

112 ↓

Verwonnen wierd, houd zy my deeze rede voor:
Apollo, heel verwaant geworde, door de zegen
Die hy op Pytho had verkregen,
Bespotte myne magt, veragte myne wet
Die ik een yder zet:
Maar hoe? 'k dee tot zyn' straf, op dat hy my zou kennen,
Hem na de schoone Daphnê rennen:
Indien ik dan dit kil gemoed
Zoo hevig kwam te blaaken;
Filander, denk dan hoe vermoed
Een straf u staat te naaken;
Want toen ik Phebus hoogmoed brak,
Was 't door een nimph, die hy moet eewig minnen
Schoon hy ze nooit kan winnen,
Die met haar schoon gezigt die vlam in hem ontstak.
Maar 't hevig vuur waar mede ik my van u wil wreeken,
Sal geene nimph slegts maar Diana zelfs ontsteeken.
Schoone Kliemene ik zwoer duizendmalen,
Niets is zo dwaas als minnaren pyn;
Maar wen uw oog my kwest met zyn stralen,
Wens ik niets als meineedig te zyn.
Heu, heu quo rapior? flammis crescentibus uror,
Uror ego, & solitum pectora vulnus habent.
Nec mihi Læthœo componere pocula somno
Profuit aut sacro tingere rore comas.
Ite procul quibus est nostræ data cura salutis;
Quisquis amat medicæ non eget artis ope.
Jam subeunt neveique sinus, atqueæ mula cœlo
Lumina, in exitium lumina nata meum.
Ah pereat, quicunque suos non servat amores,
Et dominæ assiduas non amat illecebras.

113 ↓

Illum Caucasea foverunt rupe leones,
Dura vel insanis cautibus unda tulit.
Mallem ego cum domina longas deducere noctes
Quam quod Erithræïs dona leguntur agris.
Gauderem interdum niveas tractare papillas
Et dare compressis oscula blanda notis.
Illa mea implicitis vinciret colla lacertis,
Lætaque non solito vellet amore frui. &c.
Ach! ach! waar word myn hart gerukt?
Ik blaak, 'k voel weêr die vlam ontsteeke,
't Is de oude kwaal weêr die my drukt;
Hier helpen geene toverstreeken.
Van hier, van hier, gy, die maar tragt
Zoo lieve banden nu te ontbinden,
Van hier, men heeft tog voor de kragt
Der min, geen kruiden kunnen vinden.
Nu schiet my weder in den zin
Hoe lief die boezem kwam te leeven;
Dat hemels-blauw gezigt, waar in
Myne ongevallen zyn geschreeven.
Ach! dat hy niet dan onheil vind'
Die zyne vlammen tragt te smooren,
En die niet eewiglyk bemint
Dat lok-aas 't geen hem kan bekooren.
Ach! die versteende, die 't niet doet,
Plagt niet dan leewe-melk te slorpen;
Hy is op Caucasus gevoet;
Of op een klip uit zee geworpen.
Ik wil veel liever nagt op nagt
Myn zelf vermaaken by myn schoone,
Als dat men my de schatten bragt
Die Indiën ooit kan vertoonen.

Nu zou ik met een vrye hand
Haar styfgespanne borsjes streelen;
Dan weêr tot leszing van myn brand,
Al kuszend met haar' lipjes speelen.
Dan zy, met de armen door malkaar
Vol vuur zig om myn leden wringen.
En tragten, zoo het moog'lyk waar,
Haar' ziel in myne ziel te dringen. &c.
Tost ou tard l'amour est vainqueur,
En vain les plus fiers s'en deffendent,
On ne peut refuser son coeur
A des beaux yeux qui le demandent.

Air. Belle Iris
Min verwint altyd in 't end,
Ach! men moet zig overgeeven,
Al het fiere tegen streeven,
Word vergeefs tog aangewent:
Want wie zou zyn hart ontzeggen
Als twee oogjes hel en pril,
Lonkende ons te vooren leggen,
Dat het hart beminnen wil.
C'est en vain qu'à l'amour on se veut opposer,
L'atteinte de ses traits n'en est que plus profonde.
Son empire est l'escueil ou se viennent briser
Les plus superbes Coeurs du monde.
C'est en vain qu'à l'amour on se veut opposer,
Il n'est rien de si froid qu'il ne puisse embraser,
Il brule jusqu'au sein de l'onde.
C'est en vain qu'a l'amour on se veut opposer,
L'atteinte de ses traits n'en est que plus profonde.

Het is vergeefs gestreên de min te wederstreeven,
Hier door is 't dat haar' schigt te feller treffen zal.
Zy is de klip waar op zoo vaak in schipbreuk bleeven,
De grootste harten van 't heel al.
Het is vergeefs gestreen de min te wederstreeven,
Niets is zoo koud daar zy haar vuur niet in doet leeven,
Men voelt haar' vlammen in het diepste waterdal.
Het is vergeefs gestreen de min te wederstreeven,
Hier door is 't dat haar' schigt te feller treffen zal.
Qu'il est cruel ce Dieu! contre sa violence
Il n'est pas même, helas! d'azyle ou de defense:
Tout cede, tout succombe; & ses traits dangereux
Ne trouvent point d'obstacle a leurs coups douloureux.
Godin van 't Gots gewest! zyt gy uit ys geboren!
Geen paard zoo hard van huid of 't draaft na Venus sporen,
De wrevelige stier: het borstelyge zwyn;
De logge wallevisch: de snelle dollefyn;
En de over fiere leew zyn vol van minnevonken.
De min is niet te ontgaan in bosschen noch spelonken.
De schrander olifant is 't middelryf doorgrieft:
De winden vliên elkaar door onderlinge liefd',
Al hygende te moet: de dik beschorste boomen,
Omhelzen ellikaâr; de koele waterstroomen
Vermengen haar in een: zoo zaait de min haar zaad,
En spint, met Sinthia, een endelooze draad.

Ce puissant Roy des hommes & des Dieux,
Ce demon qui gouverne & la terre & les cieux,
Qui dissipa l'horreur de la masse premiere,
Qui tira du cahos l'eclat de la lumiere,
Qui fit voir le soleil de la terre amoureux,
Qui nous rendit son sein fecondement heureux,
Qui peut non seulement sur tout ce qui respire,
Mais qui ne connoist point de borne a son empire,
Qui brule dans les eaux, & qui donne a l'aimant
La vertu d'attirer son insensible amant.
De Liefde die den Mensch en Goden wetten stelt,
Die Aarde en Hemel zelf bestiert door zyn geweld,
Door wie de afgryslykheên van de eerste stof verdweenen,
Door wie het eerste ligt den bayert heeft bescheenen,
Die de eerste zonne-straal uit liefde op de aarde ontstak,
Die haare vrugtb're schoot voor ons eerst open brak,
Die niet alleen gebied al wat kan adem haalen,
Dog welkers heerschappy strekt buiten alle paalen,
Die in het water blaakt, en aan de zeilsteen geeft
De kragt waar door het staal gestadig aan haar kleeft.