Daniël Heinsius, Emblemata amatoria (1607/8)
Table of contents ↑Aen de Jonckvrouwen van Hollandt
AEN DE
IONCVROV
WEN VAN
HOLLANDT.
Ghy liefelick gheslacht/ datVenus heeft ghegeven
Te voeren in de handt den sleutel van ons leven/
Die met u ooghen saeyt dat vriendelicke saedt/
Dat in ons herten grondt altijdt ghewortelt staedt.
Ionckvrouvven , t’is om u/ ick sweere by de handen
Van onsen kleynenGod ,
ick sweere by zyn banden/
Ick sweere by den pijl/ die my doorsteeckt het hert/
Die oorsaeck is gheweest van dese myne smert.
Ionckvrovven , t’is om u/ ick sweere by die schoone/
Die schoone die mijn ziel ghevanghen voert ten toone/
Die my heeft in haer macht/ ick sweere by die pijn
Daer sonder ick niet zou in vreuchden connen zijn.
Ick sweere by dat licht dat zy my pleecht te gheven
Als zy haer ooghen wendt de Sonne van mijn leven/
Het is om dy gheweest/ alleen om dese saeck/
Dat ickCupido wil gaen
leeren onse spraeck.
SelfVenus van dit jaer (het is niet langh’
gheleden)
Quam vroyelick en bly naer Hollandts rycke steden/
Den silveren dau viel ghedruppelt hier en daer
Waer zy gingh ofte stondt van haer schoon gouden haer:
Zy wou dat haren zoon by my wat zou verkeeren/
Op dat hy onse spraeck van Hollandt mochte leeren/
Ick gaf haer goeden moet/ ick seyd’ het zou wel zijn/
Het kindt was ionck ghenoech/ zy liet het daer by mijn.
Hy woonde vast by my/ wy zouden Hollandts spreken/
Hy hadd’ de spraecke vast in thien of twellef weken.
Ick hebbe menighmael als ickse ligghen vandt/
Zyn pylen ende boogh ghenomen inde handt.
Maer als hy van my ginck/ in plaetse van bedancken
Sandt hy my eenen pijl (het zijn zijn oude rancken)
Hy heeft my eenen pijl ghedruckt in mijn ghemoet/
Die my altijdt in vreucht en smerte leven doet.
O bitter-soeten pijl! dat is hy O Jonckvrouwen/
Die my eerst heeft gheleert de hoop op een te bouwen/
Die my eerst heeft gheleert/ die my eerst voor ghewis
Doet smaecken in mijn hert wat het voor een volck is/
Dat volck/ dat soete volck/ dat volck dat met haer spreken
End’ met haer sacht ghelaet der mannen hert doet breken/
Dat met haer claer ghesicht/ als sterren in de nacht
Can buyghen ons ghemoet/ can buyghen onse cracht/
De oorsaeck van ons smert) de oorsaeck van ons vreuchden/
De oorsaeck van ons quaedt) de oorsaeck van ons deuchden.
Ick meen gheen soeter dier wordt van de Son verlicht
Als een soet meysken is van liefelijck ghesicht.
Dat ick deSonne waer/ oft dat ick haeren waghen
Een dagh moght ofte twee doen gaen naer mijn behaghen/
Ick soude stille staen soo dickwils inde locht
Dat ick den schoonen glans van haer aenschouwen mocht.
Dat ick deSonne waer ick
zoud’ haer ooghen maecken
Twee sterren inde locht/ dat zy my mochten naecken.
Dat ickse moght aensien/ ick zoudese doen staen
In midden shemels throon niet verre van de Maen.
Hoe menichmael heb ick ghewenst te moghen wesen
Een bie/ een cleyne bie/ om honich te gaen lesen
Wt haeren gouden mondt: als hy eens open gaet
Zo wordt ick met een sap der lieflickheyt versaedt.
Dan comt haer siel in my deur haeren mondt gheslopen
En vloeyet in mijn siel/ en doet mijn hert weer open/
Dan swem ick in de vreucht/Cupido jont mijn jeucht
Dat zy haer leven lanck gheniete dese vreucht.
Cupido dat ick condt zoo
licht zo cleyne wesen
Gelijck een cleyne vlieg’/ my denckt ick waer ghenesen.
Ick zoud een huysken recht gaen maecken by den mondt
Van mijn vercozen lief daer ick in woonen cond’.
Dat zou mijn wooningh zijn/ daer zoud’ ick altijdts suyghen
Dat hemels lieflijck nat/ ick soud’ haer hert gaen buyghen/
End’ in het mijn doen gaen/ ick zoude woonen daer
Tot dat ick in haer hert oft zy int mijne waer.
Och dat ick overlangh niet hebbe connen smaeken/
Wat dat de liefde was/ of daer toe eens gheraken.
Ick hadd’ geen ander saeck ghenomen in den sin
Mijn leven dan alleen de liefelicke min.
NuVenus wilt my doch
vergeven myne sonde/
Dat ick voor desen tijdt niet overdencken conde/
Wat dat de liefde was: het is een soete pijn
De welck de mensch alleen doet sonder pijne zijn.
Ghelijck de crekels doen die in de bloemkens sweven
En by den soeten dau end’ ’tnat des hemels leven/
Zoo gaet het oock met ons: de liefde can ons voen
Ja sonder spijs oft cost/ oft yet daer by te doen.
Het is een soeten dranck/ het is een soeten reghen
Die neerdaelt in ons hert/ het is een soeten seghen/
Het is den honich dau die uyt u aenschijn vloeyt/
OVenus borghery/ daer mede ghy bespoeyt
Bespoeyt ons drooghe ziel[:] als ghy ons wilt begheven
En moghen wy niet eens meer dencken om te leven:
Ons leven onse ziel ons herten zijn ghestelt
In uwe stercke macht/ en vriendelick ghewelt:
WantVenus is een vrou/ zy heeft ons oock den vrouwen
Ghegeven in de macht/ dat is al ons behouwen.
Wat zou de wereldt zijn/ wat waer des werelts grond/
Ten waere datmen daer een lieflijck Meysken vondt?
Men secht datIupiter
als hy eerst alle saecken
Hier in des wereldts schoot begonnen heeft te maecken/
Hem keerde drymaels om al lacchend’/ ende sprack/
Dat in des werelts rijck noch eene saeck ontbrack.
Hy maeckt’ een aerdigh dier/ dat wy een Meysken nommen.
Maer als hyt hadt volmaeckt en sach zijn maecksel aen/
Hoe dat het hem toe loech/ en sach het voor hem staen/
Zelf in zijn eyghen werck creech hy zoo groot behaeghen
Dat hy zijn eighen min begonde te beclaeghen.
Hoe dickwils heeft denGod
die met zijn stercke handt
End’ ’tblixems vlammich vier doet daveren het landt/
Hoe dickwils heeft hy self al sachtiens commen cruypen/
En naer dat soet aenschijn zijns alderliefste sluypen/
Dat was altijdt zijn plaets/ den Hemel liet hy staen
Als hy maer nae den schoot van syn vriendinn’ mocht gaen.
Ick acht hem levend’ doot/ ick sluyt hem van de menschen
De welck een Meysken siet en niet en soude wenschen
Wat naerder haer te gaen/ ick acht hem voor een hout
Die inde soete min al levende verstout.
Dat ick den Hemel mocht voor
Iupiter
bewaeren
Ick zou een nieuwe soort van volck daer in vergaren/
De Meyskens souden syn het meeste volck daer in:
Dat waere recht een volck bequaem naer mijnen sin/
Het ambacht datmen sou in mijn stadt moeten leeren/
Dat souden soentjens zijn/ daer woud’ ick in verkeeren/
En wetten stellen voor/ hoe datmen dat zou doen/
En liefelick altijdt de soete minne voen.
Dees soete borghery sou van geen droefheyt weten/
Haet/ toozen/ ende nijt die moestmen daer vergeten.
Gheen crijch en souder zijn/ daer in/ dan die gheschiet/
Met vreuchden en gheneucht/ alsVenus dat ghebiet.
Doch zoo ick niet en can tot mijne wenschen comen
Soo hebb’ ick even wel u lieden voorghenomen
Dit boecxken als een merck/ end’ als een seker pandt
Van onse groote jonst te gheven inde handt.
Ionckvrouwen , laet dan eens u lieden soete straelen
End’ blinckende ghesicht daer vriendelijck op daelen/
En wenscht my/ wenscht my toe/ dat voor den soeten loon
Ick noch besitten mach
Cupidoos
sachte Croon:
Den Hemel van dienGodt (O
die hem mocht beerven)
Is inden lieven schoot van zijn vriendinn’ te sterven:
Den Hemel van dienGodt is
by het schoon aenschijn
Van zijne alderliefst altijdt te mogen zijn.
Theocritus à Ganda.
[blanco]
IONCVROV
WEN VAN
HOLLANDT.
Ghy liefelick gheslacht/ dat
Te voeren in de handt den sleutel van ons leven/
Die met u ooghen saeyt dat vriendelicke saedt/
Dat in ons herten grondt altijdt ghewortelt staedt.
Van onsen kleynen
Ick sweere by den pijl/ die my doorsteeckt het hert/
Die oorsaeck is gheweest van dese myne smert.
Die schoone die mijn ziel ghevanghen voert ten toone/
Die my heeft in haer macht/ ick sweere by die pijn
Daer sonder ick niet zou in vreuchden connen zijn.
Ick sweere by dat licht dat zy my pleecht te gheven
Als zy haer ooghen wendt de Sonne van mijn leven/
Het is om dy gheweest/ alleen om dese saeck/
Dat ick
Self
Quam vroyelick en bly naer Hollandts rycke steden/
Den silveren dau viel ghedruppelt hier en daer
Waer zy gingh ofte stondt van haer schoon gouden haer:
Zy wou dat haren zoon by my wat zou verkeeren/
Op dat hy onse spraeck van Hollandt mochte leeren/
Ick gaf haer goeden moet/ ick seyd’ het zou wel zijn/
Het kindt was ionck ghenoech/ zy liet het daer by mijn.
Hy woonde vast by my/ wy zouden Hollandts spreken/
Hy hadd’ de spraecke vast in thien of twellef weken.
Ick hebbe menighmael als ickse ligghen vandt/
Zyn pylen ende boogh ghenomen inde handt.
Maer als hy van my ginck/ in plaetse van bedancken
Sandt hy my eenen pijl (het zijn zijn oude rancken)
Hy heeft my eenen pijl ghedruckt in mijn ghemoet/
Die my altijdt in vreucht en smerte leven doet.
O bitter-soeten pijl! dat is hy O Jonckvrouwen/
Die my eerst heeft gheleert de hoop op een te bouwen/
Die my eerst heeft gheleert/ die my eerst voor ghewis
Doet smaecken in mijn hert wat het voor een volck is/
Dat volck/ dat soete volck/ dat volck dat met haer spreken
End’ met haer sacht ghelaet der mannen hert doet breken/
Dat met haer claer ghesicht/ als sterren in de nacht
Can buyghen ons ghemoet/ can buyghen onse cracht/
De oorsaeck van ons smert) de oorsaeck van ons vreuchden/
De oorsaeck van ons quaedt) de oorsaeck van ons deuchden.
Ick meen gheen soeter dier wordt van de Son verlicht
Als een soet meysken is van liefelijck ghesicht.
Dat ick de
Een dagh moght ofte twee doen gaen naer mijn behaghen/
Ick soude stille staen soo dickwils inde locht
Dat ick den schoonen glans van haer aenschouwen mocht.
Dat ick de
Twee sterren inde locht/ dat zy my mochten naecken.
Dat ickse moght aensien/ ick zoudese doen staen
In midden shemels throon niet verre van de Maen.
Hoe menichmael heb ick ghewenst te moghen wesen
Een bie/ een cleyne bie/ om honich te gaen lesen
Wt haeren gouden mondt: als hy eens open gaet
Zo wordt ick met een sap der lieflickheyt versaedt.
Dan comt haer siel in my deur haeren mondt gheslopen
En vloeyet in mijn siel/ en doet mijn hert weer open/
Dan swem ick in de vreucht/
Dat zy haer leven lanck gheniete dese vreucht.
Gelijck een cleyne vlieg’/ my denckt ick waer ghenesen.
Ick zoud een huysken recht gaen maecken by den mondt
Van mijn vercozen lief daer ick in woonen cond’.
Dat zou mijn wooningh zijn/ daer zoud’ ick altijdts suyghen
Dat hemels lieflijck nat/ ick soud’ haer hert gaen buyghen/
End’ in het mijn doen gaen/ ick zoude woonen daer
Tot dat ick in haer hert oft zy int mijne waer.
Och dat ick overlangh niet hebbe connen smaeken/
Wat dat de liefde was/ of daer toe eens gheraken.
Ick hadd’ geen ander saeck ghenomen in den sin
Mijn leven dan alleen de liefelicke min.
Nu
Dat ick voor desen tijdt niet overdencken conde/
Wat dat de liefde was: het is een soete pijn
De welck de mensch alleen doet sonder pijne zijn.
Ghelijck de crekels doen die in de bloemkens sweven
En by den soeten dau end’ ’tnat des hemels leven/
Zoo gaet het oock met ons: de liefde can ons voen
Ja sonder spijs oft cost/ oft yet daer by te doen.
Het is een soeten dranck/ het is een soeten reghen
Die neerdaelt in ons hert/ het is een soeten seghen/
Het is den honich dau die uyt u aenschijn vloeyt/
O
Bespoeyt ons drooghe ziel[:] als ghy ons wilt begheven
En moghen wy niet eens meer dencken om te leven:
Ons leven onse ziel ons herten zijn ghestelt
In uwe stercke macht/ en vriendelick ghewelt:
Want
Ghegeven in de macht/ dat is al ons behouwen.
Wat zou de wereldt zijn/ wat waer des werelts grond/
Ten waere datmen daer een lieflijck Meysken vondt?
Men secht dat
Hier in des wereldts schoot begonnen heeft te maecken/
Hem keerde drymaels om al lacchend’/ ende sprack/
Dat in des werelts rijck noch eene saeck ontbrack.
Hy maeckt’ een aerdigh dier/ dat wy een Meysken nommen.
Maer als hyt hadt volmaeckt en sach zijn maecksel aen/
Hoe dat het hem toe loech/ en sach het voor hem staen/
Zelf in zijn eyghen werck creech hy zoo groot behaeghen
Dat hy zijn eighen min begonde te beclaeghen.
Hoe dickwils heeft den
End’ ’tblixems vlammich vier doet daveren het landt/
Hoe dickwils heeft hy self al sachtiens commen cruypen/
En naer dat soet aenschijn zijns alderliefste sluypen/
Dat was altijdt zijn plaets/ den Hemel liet hy staen
Als hy maer nae den schoot van syn vriendinn’ mocht gaen.
Ick acht hem levend’ doot/ ick sluyt hem van de menschen
De welck een Meysken siet en niet en soude wenschen
Wat naerder haer te gaen/ ick acht hem voor een hout
Die inde soete min al levende verstout.
Dat ick den Hemel mocht voor
Ick zou een nieuwe soort van volck daer in vergaren/
De Meyskens souden syn het meeste volck daer in:
Dat waere recht een volck bequaem naer mijnen sin/
Het ambacht datmen sou in mijn stadt moeten leeren/
Dat souden soentjens zijn/ daer woud’ ick in verkeeren/
En wetten stellen voor/ hoe datmen dat zou doen/
En liefelick altijdt de soete minne voen.
Dees soete borghery sou van geen droefheyt weten/
Haet/ toozen/ ende nijt die moestmen daer vergeten.
Gheen crijch en souder zijn/ daer in/ dan die gheschiet/
Met vreuchden en gheneucht/ als
Doch zoo ick niet en can tot mijne wenschen comen
Soo hebb’ ick even wel u lieden voorghenomen
Dit boecxken als een merck/ end’ als een seker pandt
Van onse groote jonst te gheven inde handt.
End’ blinckende ghesicht daer vriendelijck op daelen/
En wenscht my/ wenscht my toe/ dat voor den soeten loon
Ick noch besitten mach
Den Hemel van dien
Is inden lieven schoot van zijn vriendinn’ te sterven:
Den Hemel van dien
Van zijne alderliefst altijdt te mogen zijn.
Theocritus à Ganda.
[blanco]
Translations
Aan de jonkvrouwen van Holland |