[pb: [titlepage]]

Quæris quid sit Amor, quid amare, cupidinis et quid
Castra sequi? chartam hanc inspice, doctus eris.
Hæc tibi delicias hortumque ostendit Amorum:
Inspice; sculptori est ingeniosa manus.
[pb: [titlepage verso]] [pb: A1r] [pb: A1v]

[pb: A2r]

AEN DE
IONCVROV
WEN VAN
HOLLANDT. Ghy liefelick gheslacht dat Venus heeft ghegeven
Te voeren in de handt den sleutel van ons leven/
Die met u ooghen saeyt dat vriendelicke saedt.
Dat in ons herten grondt altijdt ghewortelt staedt.
I onckvrouwen ’tis om dy ick sweere by de handen
Van onsen cleynen God, ick sweere by zijn banden/
Ick sweere by den pijl/ die my doorsteeckt het hert
Die oorsaeck is gheweest van dese myne smert/
I onckvrouwen, ’tis om dy/ ick sweere by die schoone/
Die schoone die mijn ziel ghevanghen voert ten toone/
Die my heeft in haer macht/ ick zweere by die pijn
Daer sonder ick niet zou in vreuchden connen zijn.
[pb: A2v] Ick zweere by dat licht/ dat zy my pleecht te gheven
Als zy haer ooghen wendt de Sonne van mijn leven/
Het is om dy geweest/ alleen om dese saeck/
Dat ick CVPIDO wil gaen leeren onse spraeck.
Self VENVS van dit jaer (het is niet langh’ gheleden)
Quam vroyelick en bly naer Hollandts rycke steden/
Den silveren dau quam/ ghedruppelt hier en daer
Waer zy gingh ofte stondt/ van haer schoon gouden haer
Zy wou dat haren zoon/ by my wat zou Verkeeren/
Op dat hy onse spraeck van Hollandt mochte leeren/
Ick gaf haer goeden moet ick seyd’ het zou wel zijn/
Het kindt was jonck ghenoech/ zy liet het daer by mijn.
Hy woonde vast by my/ wy souden Hollandts spreken/
Hy hadd’ de spraecke vast in thien oft twellef weecken/
Ick hebbe menighmael als ickse ligghen vandt/
Zyn pylen ende boogh ghenomen inde handt.
Maer als hy van my ginck in plaetse van bedancken
Sandt hy my eenen pijl (het zijn zijn oude rancken)
Hy heeft my eenen pijl ghedruckt in mijn ghemoet/
[pb: A3r] Die my altijdt in Vreucht en smerte leven doet.
O bitter-soeten pijl dat is hy O Jonckvrouwen/
Die my eerst heeft gheleert de hoop op een te bouwen/
Die my eerst heeft gheleert/ die my eerst voor ghewis
Doet smaecken in mijn hert wat voor een volcxk is.
Dat Volck/ dat soete Volck/ dat volck dat met haer spreken
End’ met haer sacht ghelaet der mannen hert doet breken/
Dat met haer claer ghesicht/ als sterren in de nacht
Can buygen ons ghemoet/ can buyghen onse cracht/
De oorsaeck van ons smert: de oorsaeck van ons vreuchden/
De oorsaeck van ons quaedt: de oorsaeck van ons deughden/
Ah ah gheen soeter dier wordt van de Son verlicht
Als een soet meysken is van liefelijck ghesicht.
Dat ick de SONNE waer/ oft dat ick haeren waeghen
Een dagh moght ofte twee/ doen gaen naer mijn behaegen/
Ick zoude stille staen/ zoo dickwils inde locht/
Dat ick den schoonen glans van haer aenschouwen mocht.
Dat ick de Sonne waer ick zoud’ haar oogen maecken
Twee sterren inde locht dat zy my mochten naecken.
[pb: A3v] Dat ickse moght aensien/ ick zou dese doen staen
In midden shemels throon niet verre van de maen,
Hoe menichmael heb ick ghewenst te moghen wesen
Een Bie/ een cleyne Bie om honich te gaen lesen
Wt haeren gouden mondt: als hy eens open gaet
Zo wordt ick met een sap der lieflickheyt versaedt.
Dan comt haer siel in my deur haeren mondt gheslopen
En vloeyet in mijn siel/ en doet mijn hert weer open/
Dan swem ick in de Vreucht/Cvpido geeft my dat
Dat ick mijn leven lanck gheniete desen schat.
Cv pido dat ick condt zoo licht zo cleyne Wesen
Gelijck een cleyne vlieg’ zoo waer ick gans ghenesen.
Ick zoud een huijsken recht gaen maecken by den mondt
Van mijn vercozen lief daer ick in woonen cond’/
Dat zoud’ mijn wooningh zijn/ daer soud’ ick altijdts suyghen
Dat hemels lieflijck nat/ ick zoud’ haer hert gaen buyghen
End’ in het mijn doen gaen/ ick soude woonen daer
Tot dat ick in haer hert oft zy int mijne waer
Och dat ick overlangh niet hebbe connen smaeken/
[pb: A4r] Wat dat de liefde was/ of daer toe eens gheraken
Ick hadd’ geen ander saeck ghenomen in de sin
Mijn leven dan alleen de liefelicke min/
O Venus wil my doch vergeven myne sonden/
Dat ic Voor desen tijdt niet overdencken conde/
Wat dat de liefde was: het is een soete pijn
De welcke my alleen doet zonder pijne zijn.
Gelijck de Crekels doen die in de bloemkens sweven
En by den soeten dau/ end’ ’tnat des hemels leven/
Zoo gaet het oock met ons/ de liefde can ons Voen
Ja sonder spijs oft cost oft yet daer by te doen.
Het is een’ soeten dranck het is een soeten reghen
Die neerdaelt in ons hert/ het is een soeten seghen/
Het is den honich dau die uyt u aenschijn vloeyt.
O Venus borghery/ daer mede ghy bespoeyt
Bespoeyt ons’ drooghe ziel/ als ghy ons wilt begheven/
En moghen wy niet eens meer dencken om te leven/
Ons leven onse ziel/ ons herten zijn ghestelt
In uwe stercke macht/ en vriendelick ghewelt:
[pb: A4v] Want VENVS is een vrou/ zy heeft ons oock den vrouwen
Ghegeven in de macht/ dat is al ons behouwen.
Wat zou de Wereldt zijn/ wat waer des Wereldts grondt/
Ten waere datmen daer een lieflijck meysken vondt:
Men secht dat IVPITER als hy eerst alle saecken
Hier in des Wereldts schoot begonnen heeft te maecken/
Hy keerde sich vast om/ hy sacht al/ ende sprack:
Dat in des werelts rijck noch eene saeck ontbrack.
Hy maeckt’ een aerdigh dier/ hy ded’ een dier voortcommen/
Een dier een lieflijck dier/ dat wij een Meijsken nommen.
Maer als hijt hadt volmackt: hij sach zijn maecksel aen/
Hy sach het loech hem toe/ hy sach het voor hem staen/
Ja in zijn eyghen werck creech hy zoo groot behaeghen/
Dat hy zijn eyghen min begonde te beclaeghen.
Hoe dickwils heeft den GOD die met zijn stercke handt
End’ ’tblixems vlammich vier doet davereen het landt
Hoe dickwils heeft hy self al sachtgiens commen cruypen/
En naer dat soet aenschijn/ zijns allerliefste sluypen/
Dat was altijdt zijn plaets/ den Hemel liet hy staen/
[pb: B1r] Als hy maer na den schoot van syn vriendinn’ mocht gaen.
Ick acht hem levend’ doot/ ick sluyt hem van de menschen
De welck een Meysken siet/ en niet en soude wenschen
Wat naerder haer te gaen/ ick acht hem voor een hout
Die inden soeten min al levende Verstout.
Dat ick den Hemel mocht voor IVPITER bewaeren
Ick zou een nieuwe soort van volck daer in vergaren/
De dochters souden syn het meeste volck daer in
Dat waere recht een volc bequaem naer mynen sin/
Het ambacht datmen sou in mijn stadt moeten leeren/
Dat souden soentgiens zijn/ daer woud’ ick in verkeeren/
En kiesen daer altyt den liefelicken sanck/
Die daer soud’ omme gaen/ Voor eten ende dranck/
Gheeft my maer eenen dach/ O IVPITER dijn kercken
Des Hemels schoon ghebou/ om naer myn sin te wercken
Ick zou daer uyt doen gaen al die noyt haer Verstant
En hebben laten gaen naer onsen soeten brandt.
Maer zoo ick niet en can/ tot myne wenschen comen
Zoo hebb’ ick even wel u lieden voorghenomen.
[pb: B1v] Dit boecxken als een merck/ end’ als een seker pandt
Van onse groote jonst te gheven inde handt:
IONCVROVVVEN, laet dan eens u lieden soete straelen/
End’ blinckende ghesicht daer Vriendelijck op daelen/
En wenscht my/ wenscht my toe/ dat voor den soeten loon
Ick noch besitten mach CVPIDOOS sachte Croon:
Den Hemel van dien GODT (O die hem mocht beerven)
Is inden lieven schoot/ van zijn Vriendinn’ te sterven/
Den Hemel van dien GODT is by het schoon aenschijn
Van zynder alderliefst altijdt te moghen zijn.

Theocritus à Ganda. [pb: B2r]

1. Omnia vincit amor.

Den stercken ben ick sterck/ den sachten sachte banden
End’ toomen werp’ick om/ het smaeckt toch al myn handen
Al wat de schoone son bestraelt/ Het is een kindt
Een kint/ een kint alleen dat soo veel mannen wint.
Wat wonder ist dat haer de Meyskens overgheven
In mijn ghebiet/ als self de Leeuwen Voor my beven.
Wat strijdt ghy teghen my/ alst doch wel wesen moet/
Waerom en leert ghy niet my commen te ghemoet?

H. Grotius

Vidi ego qui durum poßit frænare leonem:
Vidi qui solus corda domaret Amor

2. Au dedans je me consume.

Beneden ben ick heet/ van boven toeghesloten/
Van boven worter gantsch gheen water in gegoten/
Van onder viers genoech/O doodt/ O wreede doodt,
Waert dat ick sterven cond’ zoo waer ick uyt de noodt.
Nu sterf ick als ick leef/ ick ben doodt al mijn leven/
Mijn hert verdroocht int lijf// myn jeught gaet my begheven/
Gheen vreught en isser meer/ van buyten is den brandt/
Van binnen suyght hy uyt mijn sinnen end’ verstant.

Extra velut clausis fervor consumit in ollis,
Et mea consumit viscera cæcus amor.

3. Mes pleurs mon feu decelent.

Myn Vier brand meer end’ meer/ wat sal het eynde wesen?
Het water spruyt uyt vier/ end’ kan my niet ghenesen
Myn vier dat wordt ghestoockt/ myn vier dat brand en blaeckt
Soo langhe dat myn Vier my een fonteyne maeckt.
Van tranen vloey’ ick wech/ wil zy my niet verhooren
Ick moet doch eyndelijck int water gans versmooren/
O wonderbaren brant/ van branden comt my dat
Ick swemme daer ick gae/ myn brant die maeckt my nat.

Ecquid adhuc dubitas? Testis sit lachryma flammæ,
Semper ut occluso stillat ab igne liquor.

4. Ardo d’appresso, & da longhi my struggo.

Twee vieren krencken my zeer swaerelick mijn sinnen
Het een niet verr’ van my/ het ander is van binnen/
Het gheen dat binnen is/ daer word’ ick van verbrandt
Het gheen dat buyten is/ dat helpt my oock van.cant/
Het gheen dat binnen is dat moet ick altijdt lyden/
Het gheen dat buiten is/ dat comt my oock bestryden
De helft is wel by my/ daer van ick gae te niet.
Dus lyd’ ick in mijn hert een vriendelick verdriet.

Proxima fax igni flagrat, atque remota liquescit:
Me procul ipse liquat, me prope torret amor.

5. Qui me nourrist, m’estaind’.

Het ghene dat de torts/ ontsteeckt/ en doetse branden/
Dat zelve blust se weer als m’ommekeert zijn handen.
Zoo gaet het met den min/ O wreeden brandt/ O brandt/
Wat baet mijn wijsheydt my/ oft’ treffelick verstandt?
Ick gae hier// ende weer/ ick gae nu zoo veel daghen/
En soecke dees en die/ om myne noot te claghen.
Ick moet weer naer het vier// de ghene diet my doet
Als oorsaeck van mijn vier/ mijn vier oock blussen moet.

Ut qua nutritur pinguedine tæda liquescit,
Quâ vivo, et nutrior, quam pereo, hâc pereo.

6. A autruy mort, a moy vie.

Int vier leef ick altijdt/ tot ’t vier ben ick geboren
Het is mijn lust mijn vreucht/ het vier hebb’ ick ghecoren/
Daer zonder can ick niet/ O had ick niet het vier/
Het vier dat my verheucht/ ick waer een schamel dier.
O vier blijft my maer by/ en wilt my niet begheven/
Het geen dat ander quetst/ is oorsaeck van mijn leven.
Het vier is mijn behoudt/ het gheen dat ander schaedt
Is oorsaeck dat ick ben bevrijdt van alle quaedt.

Te nutriunt Salamandra ignes, que cætera perdunt.
Alterius nobis vivere morte datum est.

7. Ie ne le puis celer.

Ick decke vast den brand/ ick doe zeer wel mijn beste/
Maer ’tis om niet ghedaen/ het komt doch uyt int leste:
Hoe qualick ist om doen in VENVS bitter pijn
Te tooghen ah eylaes/ een vroeyelick aen-schijn.
Het vier vonckt in mijn hert/ ick magh my al wat veynsen
Int aensicht blijckt nochtans een vonck van mijn ghepeynsen.
O onverberchlick vier/ wat datmen doet oft’ laet/
Daer is altijdt een vonck oft twee die ons verraet.

Dißimulas frustra: quis enim cælaverit ignem?
Lumen ab indicio proditur usque suo.

8. Cosi de ben amar porto tormento.

Den liefelicken schijn van haer twee schoone ooghen
Die trecken my tot haer wanneer zy sich vertooghen/
Vertoogen ah eylaes/ ick schyne my te zijn
Verloren als ick ben van d’oorsaeck van mijn pijn.
By d’oorsaeck van mijn pijn woud’ ick wel altijdt wesen/
Als ick ben by ’tverderf/ zo schijn ick te ghenesen.
Ick vliegh’ rondtom het vier/ ick blijf in eenen standt
Ten zy dat ick my self vind ganschelick verbrandt.

Grotius

Lumina delectant culices, perimuntque petita:
Sic nobis spes est optima causa mali.

9. Ni spirat, immota.

Het gheen dat my verheught/ moet ick van buyten haelen/
Het gheen dat my beweeght/ moet van een ander daelen/
Oft anders ben ick still’/ ick moet wel stille staen.
O dat de wint eens quaem soo moght ick wedergaen/
Dat haren adem slechts (den oorspronck van mijn leven)
Wt haren blyden mondt een windeken wou gheven.
Op mijn beladen hert/ ten minsten van ter zy
Nu ben ick sonder haer/ nu ben ick sonder my.

Stat mola non moto non mota volatica vento:
Sic tua ni spiret gratia truncus ero.

10. Inter omnes.

Twee zaeken boven al met glans den prijs behaelen/
Mijn liefs zeer claer ghesicht/ en PHOEBVS gulden straelen.
De sterren by de SON geleken zijn maer blendt/
End’ in haer schoonigheyt en vind’ ick oock geen endt.
De SON die comt daer heen/ haer gouden hooft vertooghen/
Mijn allerschoonste lief heeft Peerlen in haer ooghen
Een lief een SON is daer/ daer is oock wel een Maen/
Maer die de SONNE derft en isser niet wel aen.

Obtenebrat stellas Phœbe: tu sola puellas:
Pulcræ eßent aliæ, tu nisi, pulcra, fores

11. Ie reviens de mon gré aux doulx lacqs qui me serrent.

Ten lesten ben ick vry/ ick ben eens uytghetogen/
Ick gae daert my ghelieft/ ten lesten noch ontvloghen
De handt die my soo langh ghevanghen heeft gheleyt/
End my dat schoone licht des Hemels heeft ontseyt.
Ick ben nu vry ’tis waer? wat wil ick doch beginnen/
Hoe lieflick ende soet was my den bandt der minnen?
Ick gae van daer ick quam/ ick vlieghe na de handt/
Om buyten pijn te zijn/ moet ick weer inden bandt.

Ad dominum remeat dimißus in aëra Falco:
Sic mihi servitio blandior ipse meo.

12. O l’estroit eslargir:

Vier vensters quellen my/ vier Vensters inde minne
De ooghen die ick hebb/ en die van mijn Vriendinne/
Daer herberght VENUS kindt/ dat is zijn eyghen erf/
Mijn ooghen die ick draegh/ die staen na mijn verderf.
Zy stryden teghen my/ wie wil ick het gaen clagen?
Ick hebbe zelf gehadt in mijn verderf behagen.
Als ick daer buyten was/ zoo moest’ ick daer in zijn/
Waer ick nu weer daer uyt/ zoo waer ick uyt de pijn.

Laxa petens capitur volucris: sic vincula làte
Nostra patent, arctè nec minus illa premunt.

13. De douceur amertume.

Het honich soude zijn soet boven alle saecken
Waert dat de liefde niet noch soeter placht te smaecken.
De galle soude zijn het bitterst’ datmen vindt/
Waert datmen niet en vondt dat loose VENVS kindt.
Ses ponden bitter gal met honich overstreken
Is datmen liefde noemt/ daer van de menschen spreken/
Het soet comt uyt het suer/ het suer comt uyt het soet.
Dat Droeve blijtschap tsaem/ end’ Blyde droefheyt voet.

Vidisti alveolis si fortè absynthia nasci,
Sic specie dulci torquet amarus amor.

14. Te stante virebo.

Haer leven is het mijn/ mijn blijtschap moetse geven/
Haer Vreuchden zijn de mijn/ een ziele doet twee leven.
Als ick maer eens den dau/ den dau van hare juecht
Mach Voelen op mijn hert/ soo word ick gantsch verheucht.
O dat zy maer en wou den cracht van haere straelen
Tot op den diepen grondt mijns herten laeten daelen.
Mijn leven dat ick voer/ en heb ick maer tot pandt/
Die ick Vercoren hebb’ die draeght my in haer handt.

Ut virides edere, durat dum Pyramis, errant,
Sic mihi te stabit stante, virente viror.

15. Et pui dolsi.

Ick die zoo menigh strick/ zoo menigh groote hoopen
Van Jaghers toegerust end’ honden ben ontloopen/
Een hevet my ghedaen/ het cleeft my in het hert/
Hoe snel dat ick oock loop/ noch snelder is mijn smert.
Ick ben nu ver ghenoech ontcomen ’s vyandts handen/
Ick loop’/ ick Vlieg’/ ick ren/ door bosschen ende landen/
Die my quetst is van hier/ ick hebb’ van haer gheen noodt/
Maer niet te min is zy de oorsaeck Van mijn doodt.

Vulnus alit Fera læsa fugâ, sic tu licet usque
Tela Dei fugias, non tamen effugies

16. Solatium, non auxilium.

Ick ben noch eens ontvlucht/ ick ben noch eens ontspronghen
Der Honden groot ghewelt die my zoo vreeslick dronghen/
Mijn hert/ mijn hert beswijckt/ den adem ben ick quijt/
Ick hijg’ ick hijg’ ick hijg’/ ick hebbe gheenen tijdt.
Mocht ick in die Fonteyn mijn tonghe wat besproeyen/
Die met een sacht ghedruys gaet door de bloemkens vloeyen/
Ick worde weer ghejaecht. Het is om niet versint/
Eert een Verdriet ophout het ander weer begint.

Laßatus gelidis cervus recreatur in undis:
Et tu me laßas unica, tu recreas

17. Ni mesme la mort.

Het een is gantsch vergaen/ het ander staet noch schoone/
End’ spreyt zijn rancken uyt zeer rijckelijck ten toone/
Altijdt zijnd’ even groen/ zoo gaet het oock met dy
O VENVS lieflijck kindt/ die altijt woont in my.
De doot neemt wech den mensch’ maer laet de liefde leven/
Zy wordt noch door den doodt/ noch door den tijdt Verdreven.
Zy blijft alst al vergaet/ zy bloeyt oock in den noot/
De doodt Verwint het al/ maar VENVS oock de doodt.

Nec platani lethum vitem, nec tollet amorem
Nostrum, quæ tollit cætera, summa dies.

18. C’est tard avisé.

Ben ick niet wel beraen? is dat niet wel ghevonden?
Als ick gheschoten ben/ zoo schudd’ ick eerst de wonden/
Verdroncken is mijn Peerdt/ ick wercke dagh en nacht/
Ick vulle nu den put/ daer ’t Peert in licht versmacht.
Het is met my ghedaen/ ick mocht mijn moeyt wel laeten/
Als ick den arbeyt doe/ en mach hy my niet baeten/
Het is niet wel versint/ alst huys al is Verbrandt
Het water dan eylaes te nemen in de handt.

Submerso frustra stipatus foßa juvenco
Sic sero sapiunt post sua damna Phryges.

19. Les deux sont un.

Den boom die met zijn top zeer hoogh en wijt gheresen
Niet verre vant ghebou des Hemels schijnt te wesen/
Met vruchten schoon becleet/ de Vruchten diemen meent
Van hem alleen te zijn/ en heeft hy maer ontleent.
De maechdom is alzoo/ die maechden wilt beerven/
En mach gheen maecht meer zijn/ maer haeren maechdom derven.
En worden inghelijft door VENVS inden man/
Die van een maecht alleen Veel maechden maecken kan.

Non aliter, quam cum ramum sibi ramus adoptat
Sic tibi non idem, nec tamen alter, ero.

20. Il mal mi preme, & mi spaventa il peggio.

Als ick in liefde ben/ dan ben ick als ghebonden/
Als ick daer buyten ben/ dan ben ick gantsch gheschonden/
Wat doe ick doch aldus? ontbonden wil ick zijn/
Soo ick ontbonden ben/ so meerdert doch mijn pijn/
Soo ick dus langhe blijf/ ick moet mijn vreuchden derven/
Soo ick dus niet en blijf/ zoo moet ick doch wel sterven.
Soo ick ghesloten blijf/ zoo blijf ick inden noot/
Soo ick ontsloten word’ zoo gae ick inde doot.

Expectat felles, laxat captentula muren:
Nos mala vitantes deteriora manent.

21. Perch’ jo stesso mi strinsi.

Als ick hebb’ vry gheweest/ ick hadde groot verlangen
Om vast te moghen zijn/ ick moeste zijn ghevanghen/
Ick sach het minnen aen/ het was een lieflick spel/
Waer dat ick henen sach/ het gingh al even wel/
Ick sach de Vryers aen/ ick sach haer soentgiens gheven/
En soete praet uytslaen/ ick docht: dat waer mijn leven/
My docht het gingh zoo wel/ maer als ick ben int perck
Nu word’ ick eerst ghewaer hoe dat het gaet te werck.

Servitij causam præstat sibi avara Volucris:
Nec culpa hic, culpæ nec sua pæna deest.

22. Mon mal me suit.

Het gene dat ick vlie dat moet ick selve draghen/
Ick voere waer ick gae het gheen dat my doet claeghen/
Ick wend’ my hier end’ daer/ ick ben doch even blendt.
Ick gae/ ick keer/ ick com/ tbeginsel is het endt.
’t Zy dat ick blyde ben/ ’t zy dat ick ben Verbolghen/
Het ghene dat ick vlie/ dat moet ick selve volghen.
Daer ick gae is mijn liefd’ ick moeter doch wel aen/
Ick most my selven eerst/ woud’ ick mijn Vier ontgaen.

Quo fugis ah demens? sequitur te pæna, sequũtur
Iumentum ut scabræ pondera dura molæ.

23. Serò detrectat onus qui subijt.

Hier voortijdts als ick placht Van minnen t’hooren spreken/
En van dat bitter soet end’ Van die loose treken/
My docht het was zoo moy/ men coster uyt end in/
Dat heeft my eerst ghebroght het minnen in de sin.
Ick sach het jock wel aen/ maer ’tdocht my licht te wesen/
Ghevlochten end’ ghebreyt/ Van rooskens tsaem ghelesen
Wt VENVS gouden tuyn/ my docht ick was een man/
Maer als ick weet wat ’tis/ en can ick daer niet van.

H. Grotius

Frustrà tento oneri me jam subducere: frustra
Jam juga detrectant, quæ subiere boves

24. Noctua ut in tumulis, super ut’que cadavera Bubo.

Ick ben een levend’ lijck/ nu dinck ick eerst om minnen
Als ander houden op/ zoo gae ick maer beginnen/
De doot is voor de poort/ de minne woont int hert
Ick smaeck noch voor mijn doot de liefelicke smert/
De doodt end’ ic zijn een/ nu dinck ick om te leven:
Mijn leven dat beghint/ alst my wilt gaen begheven.
Het comt oft vroech oft laet/ ick vreesde Voor de doot.
En cryghe voor mijn graff mijns alderliefste schoot.

Noctua ut in tumulis, super utque cadavera bubo
Talis erit: Virgo nubere parce seni.

[pb: H2v]